Genieten zonder papa

‘Paaaapa. Paaaapa.’ Met haar vingertje wijst Sara naar boven terwijl ze, zo snel als haar kleine lijfje dat kan, de trap op klimt. Maar papa is er niet. Hij staat niet boven aan de trap te wachten tot zijn kleine meisje weer die hele klim heeft gered. Papa is op reis voor zijn werk. De eerste dagen had Sara niet zo door dat Erwin er niet was, maar na een week afwezigheid gebeurt het elke dag wel een paar keer dat ze om hem roept.   

Als ze zijn foto ziet in één van de lijstjes in haar kamer. Als ze in bad zit en hij er niet is om de kraan nog eventjes open te zetten, zodat ze schatert van het lachen. En hij is er ook niet als ze zich in het hoekje van de bank nestelt waar hij haar meestal wel even komt opzoeken en haar dan zo kietelt dat ze het uitgilt.  

We zijn wel eens een nachtje zonder elkaar geweest, maar tien dagen is even andere koek. Ik sta volledig achter de reis die hij maakt. Sara en ik redden ons wel. Toch bespeur ik bij mezelf een andere houding dan voorheen. Eerder zou ik ervoor hebben gezorgd dat ik alles tot in de puntjes zélf had geregeld. Hulp van anderen? Nee hoor, niet nodig: ik neem vrij zodat er geen extra oppas nodig is en heb de vriezer vol met eten.   

In plaats van de houding ‘dat ik dit wel even allemaal in mijn eentje fix’, heb ik in voorbereiding op deze reis gedacht: wat is goed voor mij? Klinkt misschien een beetje egoïstisch, maar ik hoorde voortdurend de woorden van de kraamverzorgster in mijn hoofd: als jij niet in de eerste plaats voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor je kind zorgen.  

Wat is goed voor mij? Hulp durven vragen. Me overgeven aan de wetenschap dat hulp vragen niet betekent dat ik anderen extra belast, maar dat mensen om me heen het gewoon heel leuk vinden om mij en Sara te helpen. Dus zo bedacht, zo gedaan. Nadat papa was uitgezwaaid op Schiphol, ging Sara twee nachtjes naar mijn ouders, die ervan genoten hun kleindochter eens wat langer om hen heen te hebben. Aan de vele foto’s en filmpjes in de familie-app zag ik dat Sara er net zo van genoot. En ik? Ik genoot ook! Ik ging met een vriendin uit eten.  

Vervolgens heb ik nog een paar nachten samen met Sara bij mijn ouders doorgebracht. Even de zorg delen en alweer genieten. Genieten van tijd met mijn ouders doorbrengen en van een andere omgeving. Nadat we weer thuis waren, verliep de week net als anders: dagje kinderopvang en een dagje met mama.  

Eén avond kwam er oppas. Helemaal niet omdat ik grootse dingen wilde doen. Ik wilde gewoon graag naar zwangerschapszwemmen, omdat ik weet dat dat goed voor me is. En omdat ik daar ook van geniet. Ik realiseer me terwijl ik in de auto stap, dat de gedachte me bekruipt: is dit niet een beetje overdreven? Oppas omdat je iets voor jezelf wilt doen? Maar net zo snel hoor ik weer de stem van de kraamverzorgster: hier laad je van op, dit is goed. En zo staan we na nog een dagje oma en een dagje met mama op zaterdagochtend om 5.15 uur op om naar Schiphol te gaan.  

We hebben het gered. Met z’n tweetjes. En met ‘a little help from my friends’. Maar hoe goed Sara en ik het ook hebben gehad: met papa erbij is het nóg meer genieten.   

 

Foto: Unsplash – Shelby Deeter