Gezien worden – de rauwe eerlijkheid

“Mama en papa, wij moeten even wat met jullie bespreken”, meldt onze 18-jarige dochter. We zitten aan tafel en het avondeten staat opgediend. Voor ons als gezin is dit hét moment van de dag dat we samen zijn. Vaak ontspannend, soms gehaast en soms serieus. Dat laatste blijkt vanavond het geval te zijn.  

“Het is misschien niet zo leuk dat we dit zeggen, maar wij hebben regelmatig het gevoel dat wij er niet toe doen in het gezin. In heel veel situaties worden wij niet als eerste op de hoogte gesteld, maar als laatste. Jullie bespreken het eerst met anderen of er wordt gewoon niet om onze mening gevraagd.” Ze bekrachtigen hun woorden door het geven van een aantal rake voorbeelden die kortgeleden of wat langer geleden voorgevallen zijn. “Toen papa uitslag kreeg van een onderzoek, hadden jullie dat eerst aan anderen verteld”. En ze benoemen dat ze betrokken willen worden in de zorg over hun jongste zusje met een verstandelijke beperking. “Hoe het met haar gaat, hoe haar toekomst wordt gaat ons ook aan, het is ons zusje”. 

Gisteravond hebben onze dochters met elkaar gepraat en elkaar verteld hoe zij dit ervaren. 

Ik ben blij voor ze dat ze het konden bespreken, want het is een zegen dat je het als zussen zo goed met elkaar kunt vinden. Maar het raakt me ook.

Ik voel me aangevallen in mijn moederschap. Ik doe zo mijn best en doe ik het dus niet goed? Het steekt in mijn buik. Tegelijkertijd voel ik hun pijn van je niet gezien voelen.

Maar ze hebben gelijk, ze hebben zo ontzettend gelijk! Ze zijn niet meer onze jonge dochters die je wil beschermen voor de grote verantwoordelijkheden die de wereld van je vraagt. Nee, ze zijn volwassenen in wording die moeten leren omgaan met die verantwoordelijkheid. Volwassenen die daarom gezien willen worden in hun eigenheid, in hun mening, in hun verantwoordelijkheid. Die mee willen doen. Dat vraagt ook van ons om hen te betrekken bij beslissingen.

’s Avonds voordat ik ga slapen loop ik nog even bij ze naar binnen, beiden afzonderlijk. Ik geef ze een knuffel en zeg dat ik het rauw vond om te horen, maar bedank hen voor hun eerlijkheid en openheid en voor de les die ze me vanavond geleerd hebben. 

Het verlangen van mijn dochters om gezien te worden, is een terecht basisverlangen van ieder mens.  

Ik ben dankbaar voor de vrijheid die onze dochters ervaren om dit met ons te delen. Onze dochters weten zich vanavond echt gezien door ons, doordat we luisteren en inzien dat beslissingen voor hen nemen, pijnlijk is voor hen. Dat inzicht is zo’n serieus moment tijdens het avondeten meer dan waard. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia Wiebenga, 41 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (18), Jaelle (17) en Noëmi (14, ontwikkelingsniveau 3-5 jaar). Naast mijn gezin werk ik twee dagen als afdelingssecretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden of buiten op de racefiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van goede gesprekken en lees ik graag een goed boek.