Ik bekijk niet eens meer haar babyfoto’s

Van Veerle kreeg ik onderstaand blog. Over haar associatie met de babytijd van haar oudste. En dat ze voor haar gevoel een zorgenkindje blijft. Het lezen van dit blog zorgde bij mij voor veel herkenning en ik ben blij om te lezen dat dit gevoel niet zeldzaam is. Want zo’n eerste heftige tijd gaat je niet in de koude kleren zitten en het geluid van het huilen vergeet je nooit meer. Maar oh, wat ben ik dankbaar dat ik net als Veerle en haar man God in ons leven heb. 

“Ze blijft altijd mijn zorgenkindje,” zei ik onlangs tegen iemand. Ik schrok ervan, zei ik dit écht? Ja. Hardop. Over onze 4-jarige kleuter die net op de basisschool zit, daar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maakt, zandtaartjes bakt voor de juf en leert hinkelen op het plein. Eigenlijk gaat het hartstikke goed, waarom zou ik haar eigenlijk mijn zorgenkindje noemen? Omdat ze onze oudste dochter is, omdat zij mij moeder heeft gemaakt? Omdat zij in alles de spits moet afbijten? Nee, eigenlijk weet ik zelf heel goed het antwoord. Maar ik wil er liever niet te vaak aan terugdenken. Aan die tijd waarin we eigenlijk op een roze wolk hadden moeten zitten, maar in werkelijkheid met een schreeuwende baby in het ziekenhuis zaten. En na twee weken weer.

“Misschien zien we u over twee weken weer en heeft ze gewoon een lage weerstand,” zei de kinderarts. Een fijne bemoediging bij het verlaten van het ziekenhuis met je één maand oude baby, die voor de tweede keer met een infectie in het ziekenhuis heeft gelegen, “maar je hoeft haar niet met handschoentjes te behandelen hoor, als het met een lage weerstand te maken heeft, kan je er eigenlijk ook niks aan doen om het te voorkomen.” Ze zal het vast niet zo tactloos bedoeld hebben, maar deze opmerking heeft nog lang als een donkere echo in mijn hoofd geklonken. We hadden immers in 1 maand tijd ons kleine meisje twee keer aan de dood zien ontsnappen. Dat heeft een enorme impact.

Gelukkig is het bij deze twee infecties gebleven, maar de roze wolk bleef weg. Onze kleine dame was namelijk een huilbaby, ze huilde zo’n 10 uur per dag. Onafgebroken. Ze heeft tot een leeftijd van ongeveer 15 maanden heel veel gehuild. Sommige dagen ging het beter, sommige dagen gingen slechter en huilde ze nog meer. Ook dat heeft een enorme impact, zowel op je leven als partners, als het leven met je familie, vrienden, op je werk… noem maar op.

“Waarom komen jullie niet meer samen naar verjaardagen? … Iedereen werkt extra voor elkaar, één keertje kan toch wel? … Oh, nu is ze rustig, dat huilen is voorbij? … Zou het aan je voeding liggen?”

Mijn man en ik hebben ons er goed doorheen geslagen, we stonden op één lijn en losten elkaar met alle liefde af. En Godzijdank heb ik een geweldige, biddende, ervaren huilbabymoeder. Power to my Mama! Ja, dit is de boodschap die ik aan jullie mee wil geven: God-zij-dank.

Godzijdank hebben wij ons nooit afgevraagd waarom wij dit moesten meemaken. Wij wisten dat God ons niet meer zou geven dan dat wij aan zouden kunnen. Er kwam zelfs een moment dat mijn man zei: “Wat fijn dat Jalta bij óns is geboren. Met God aan onze zijde staan we sterk. Wij kunnen dit aan.” Godzijdank voor dit vertrouwen in Hem, óók als Hij ver weg lijkt. Ook als wij geen tijd zien om Hem in stilte te ontmoeten. Letterlijk en figuurlijk dan. Stilte? Godzijdank voor Zijn aanwezigheid in onze afwezigheid. Godzijdank voor Zijn rust, in onze storm. God-zij-dank, laat Hij nooit los.

Ze blijft in mijn beleving altijd mijn zorgenkindje. Ja. Ik bekijk niet eens haar babyfoto’s. Haar huilen blijft anders klinken dan het huilen van onze tweede. Haar ogen spreken boekdelen, aan een half woord heb ik genoeg. Het is geen onbevangen meisje…

Maar Veerle, werp al je zorgen op Mij, want Ik zorg voor je. (zie 1 Pet. 5:7) Ja, Heer! Ik luister. Ik probeer het. Nee, ik ga het doen.

En bedankt Heer, voor míjn biddende powermama.

© Veerle den Hartogh – www.dekindergebarenjuf.nl