Groeien in het licht
‘Kinderen zijn net planten’, schoot van de week ineens door mijn hoofd. Geef ze water, af en toe wat voedzame korrels en zonlicht. Het schijnt ook te helpen als je tegen ze praat, daar worden ze vrolijker en kleurrijker van. Groeien ze nog sneller.
Nu is bovenstaande vergelijking misschien wat ver gezocht. Maar ik zeg je, zonnestralen doen echt wat met je kinderen. Zo kon ik vlak voordat school weer begon halsoverkop naar de winkel voor nieuw ondergoed, maal drie. Dat de jurkjes en shirts wat korter zitten, vind ik die laatste zomerweken wel best. Maar als je bij de onderbroekjes van boven de bilspleet ziet en de rompers ineens nog maar met 1 drukknoopje dicht kunnen, dan weet je genoeg.
Bij de kleuter komen er tegenwoordig zinnen uit als ‘ga jij lekker even zelf de playmobil opruimen’ en ‘mama, doe es niet, dat is vet irritant’. Die aap van ruim anderhalf stuift ineens weg op zijn loopfiets, terwijl hij hem drie weken geleden nog niet eens zelf van de grond getild kreeg. En onze oudste van 7 stelt prompt hoge eisen aan haar ondergoed. Boxers en korte topjes graag. Ze heeft haar verlanglijstje al klaar voor over 4 maanden: make-up, fiets met een bak voorop en een videocamera, want er moet gevlogd worden. Wat gaat het razendsnel allemaal. Help!
Nadat ik mijn constateringen ’s avonds in bed nog eens de revue laat passeren, schrik ik een beetje. Maar, zijn ze wel richting God gegroeid? Fijn dat ze langer en sterker zijn geworden, zich verbaal meer gaan uiten en hun eigen leven gaan leiden. Maar heb ik ze in de zomertijd wel genoeg geestelijke voeding gegeven?
Het blijft een paar dagen rondzingen in mijn gedachten. En op het moment dat ik bijna begin te geloven enorm gefaald te hebben in de geloofsopvoeding, komt Psalm 92 voorbij.
Gods volgelingen zullen groeien en bloeien als palmbomen, hoog opgroeien als de cipressen in de bossen van Libanon. Als zij eenmaal zijn geplant in het huis van de Here, groeien ze dicht bij Hem op. Psalm 13-14
Ze zijn vlak na hun geboorte al ‘geplant’ in het huis van de Here. Ze zijn altijd al dicht bij Hem. Omdat Hij dicht bij ons is. Natuurlijk hebben we als ouders de taak om ze richting God te wijzen en hen de liefde van Jezus te laten zien. En we moeten er wel met ze over blijven praten, want dan groeien ze. Maar opgroeien, dat doen ze al dichtbij Hem. In Zijn licht. En Hij laat ze nooit meer los.
Ik haal opgelucht adem. Het komt vast goed met die drie van mij. Laat die donkere dagen maar komen. Aan Gods licht is er bij ons geen gebrek.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Dat klopt lieve Petra, het Licht in jullie huis. Het is altijd weer bijzonder je blog te lezen. En nu komen mijn pubers binnen met hun verhalen over school en achter elkaar aan fietsen. Elkaar leuk in de gaten houden.