Heel eerlijk

Heel eerlijk? Soms vind ik het gewoon even helemaal niets aan. Het drukke leven met z’n vijven en een vierde kindje op komst. Ik zeg dit niet snel want ik hou niet van klagen, maar heel soms denk ik: bah. Het leven lijkt wel een aaneengeregen ketting van to do’s. We rennen van evenement naar evenement. Schoolkorfbal, koningsspelen, kinderoptocht op Koningsdag, kinderfeestje, zwemles. En door! Ondertussen stapelt de was zich op de achtergrond op, tussen het gereedschap en het speelgoed in ons nog in verbouwing zijnde huis. 

Onze jongens bezorgen me zoveel werk… wat ik schoonmaak maken zij in no time weer vies. Slaapkamers zijn bezaaid met frutsels, het huis dat nog in opbouw is heeft nu al strepen op de nieuwe plinten van bestuurbare auto’s en een mini-tekening op het toiletmeubel. Dit gezinsleven lijkt wel op water dragen naar de zee! Tijd en energie stroomt met bakken weg.

Ergens denk ik dat ik de lat door de jaren heen steeds lager ben gaan leggen en de chaos van het onaf-zijn zelfs een beetje ben gaan omarmen. In ons huis groeit het leven en groeit er iemand, of eigenlijk iemanden. En hier sta ik op de eerste dag van de meivakantie met mijn goede voornemens foto’s uit te zoeken. Ik loop grandioos achter, maar wil toch volhouden de fotomappen van elk kind bij te houden. In een moment van reflectie vraag ik me af wat ik in vredesnaam aan het doen ben. Doet dit ertoe? 

Terwijl ik de foto’s gedachteloos in de insteekhoesjes schuif, zie ik in mijn ooghoek het tegeltje wat ik een paar weken geleden ophing: ‘Tel uw zegeningen, een voor een. Tel ze alle en vergeet er geen. Tel ze alle, noem ze een voor een. En ge ziet Gods liefde dan door alles heen.’ 

‘Dit is zegeningen tellen’

Zegeningen: kinderen op een skelter, gravend aan het strand, stoeipartijen. Een dreumes die de keuken heeft leeg getrokken, kinderen die ‘meehelpen’ verbouwen. Weinig instawaardige foto’s maar heel veel blije gezichten en mooie herinneringen. Ha, toch goed dat ik dit doe. Dit is zegeningen tellen. Genietmomenten markeren in de tropenjaren. Ineens is het zo helder: deze energie stroomt niet zomaar weg. Nee, het is energie die geeft en bouwt aan levens die ertoe doen.

Het tegeltje komt uit het huis van mijn opa en oma. Ze leven niet meer, maar het lied op de tegel was zo ongeveer hun lijftekst. Toen opa jaren geleden verhuisde naar een aanleunwoning mochten we als kleinkinderen kleine spulletjes uit het huis meenemen. Oma had negen kinderen. Zou dat de reden zijn waarom het huis zo ongeveer behangen was met spreuken, Bijbelteksten en andere wijsheden op tegeltjes? Bedankt oma voor de wijze les: blijf je zegeningen tellen. Want heel eerlijk, blijkbaar kan je dat gewoon vergeten terwijl ze continu voor je voeten lopen en hun sporen achterlaten.

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost