Heel erg fout gedaan
Vakantie dag twee. Eerlijk is eerlijk, ik zag enorm op tegen deze vakantie. Het was niet de eerste vakantie zonder papa, maar wel degene waar het meeste piekerwerk aan voorafging.
Maar wat was het leuk bij de kinderboerderij. We hadden heerlijk relaxte, zelfs harmonieuze uurtjes. Ik kan dit, dacht ik nog. Ik kan dit: alleen met de kids op vakantie.
Die avond bleek het tegendeel. Ik ontplofte omdat er eentje niet in bed bleef liggen en op bezoek ging bij de ander. De middelste huilde om papa, zei ze. Maar eigenlijk huilde ze omdat ik boos op haar was terwijl zij er niets aan kon doen. En toen zei ik dingen die een beetje goede moeder nooit zou zeggen.
Dingen die ik niet op papier durf te zetten.
‘Ik kan niet zonder papa’, snikte ze. Ik voelde me aan de kant gezet, ze wilde papa. Ze wilde mij helemaal niet meer, want ik doe alleen maar lelijk. Hoeveel pijn dat deed, kan ik niet omschrijven. Bijna werd ik nog bozer, maar haar zin bleek nog niet af. ‘Maar ik kan ook niet zonder jou. Ik wil ons weer compleet.’ En toen wist ik dat ik het heel, heel erg fout had gedaan.
Een uur zat ik met alle drie op bed. Huilen, wiegen en praten. Uiteindelijk hadden we een heel open, breekbaar gesprek. Maar waarom ging daar zoveel lelijks aan vooraf?
Bij de oudste viel een kwartje. Een kwartje wat bij een negenjarige nog helemaal niet hoort te vallen. ‘Ik snap het mam, waarom we sommige dingen niet mogen.’ Vragend keek ik haar aan. ‘Je wilt niet kanoën toch? Dat is omdat we nog niet allemaal onze diploma’s hebben. Als er iemand verdrinkt, zijn we nog maar met drie.’ Een traan gleed over mijn wangen. ‘En als we in de auto zitten, dat we dan geen ruzie moeten maken. Want dan ben je afgeleid en krijgen we misschien een ongeluk.’
Ik knikte. Drie paar armen klemden zich om me heen. ‘Ik wil jullie niet ook nog kwijt’, fluisterde ik ergens in een dikke bos donkerbruin haar. ‘Wij jou ook niet, want papa verliezen is al erg genoeg’, zei de zesjarige.
Anderhalf uur later zat ik beneden. Moe, in tranen en met een schuldgevoel XXL. Uitgeput door emoties en door die stomme vakantie.
Ik kan dit niet alleen: opvoeden. Dit hoort niet alleen, mag niet alleen. Mijn kinderen zijn volledig aan mijn grillen overgeleverd. En als ik mezelf niet onder controle heb, kunnen ze geen kant op. Ik kan mijn kinderen wel corrigeren, maar niemand die mij corrigeert. Het gevaar wat daarin schuilt, is groot besef ik nu.
Op vakantie gaan kostte me bakken energie. Maar je doet het voor de kids. Op vakantie zijn kost nog meer energie. Maar je doet het voor de kids. En straks met een lege batterij weer naar huis en weer ‘doorgaan’. Ook dat doe je voor de kids.
De volgende ochtend bid ik om geduld en of dit voorval mag vervagen in hun brein. En ook in het mijne. Of de mooie vakantiemomenten mogen overheersen. Bidden om vergeving lukt me niet, ik voel me nog te schuldig.
Ik neem mijn zesjarige nog even bij me en vertel haar hoeveel spijt ik heb. Dat ik die lelijke dingen nooit had mogen zeggen, hoe bont ze het ook gemaakt zouden hebben. Ze geeft me een knuffel. ‘Het geeft niet hoor mam, we zijn allemaal wel eens een beetje boos.’ En na een hele korte pauze: ‘Gaan we vandaag weer naar die kinderboerderij?’
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Dikke dikke knuffel dappere moeder & kids
Zo herkenbaar, ook hier met pleegkindjes en hechting/trauma ….
gaan we ook nog wel eens de mist in… mooi dat je het deelt. Want ik denk dat velen wel een situatie kennen waarin ze achteraf denken wat heb ik het weer verkeerd aangepakt. Gelukkig is er vergeving!
Beste Petra,
Inmiddels ben ik oma, maar ik was zo’n kind dat met een jong overleden vader. Bij ons thuis ging het ook wel eens zoals je beschrijft. Maar die momenten van uitpraten zijn zo waardevol! Dat is bij mij meer blijven hangen.
Pas toen ik zelf kinderen mocht opvoeden met een vader naast me, begreep ik de strijd van mijn moeder echt. Ik had ook wel eens zulke incidenten terwijl ik er niet alleen voor stond.
Heel veel sterkte, je doet het goed.
Hallo Willie, wat fijn om te lezen dit! Bedankt voor je reactie!
voor jou ook al kennen we elkaar niet
Sterkte!!
Ik herken jouw gedachtes en stress. Ik ben nu ruim 4 jaar alleen met mijn dochters en ga ook elk jaar op vakantie. Geloof me… het gaat steeds beter. Wees niet te hard voor jezelf, je hebt veel meegemaakt en dat kost tijd om te verwerken. Zorg goed voor jezelf! En… je bent niet alleen. Daar boven waakt hij over jou. Sterkte
Dankjewel Yvonne, voor je bemoediging. Ook sterkte voor jou!
Ik heb geen partner verloren, maar ik worstel met mijn mentale beperkingen en door een groot tekort aan energie en snel overprikkeld zijn, heb ik geen geduld, door mijn trauma’s uit mijn eigen jeugd kan ik boze opmerkingen van mijn kleuter moeilijk pareren, soms ruzieen we als volwassenen onderling zouden doen en hoewel ik weet dat dat niet goed is… het is er. Vandaag zei hij nog dat ik nooit met hem speel, terwijl ik al de hele vakantie keihard werk om er een onvergetelijke vakantie van te maken, met leuke uitjes groot of klein. Maar als ik de energie niet heb om even te voetballen, ben ik stom en doe ik dus NOOIT iets leuks met hem. Ik betrap mezelf erop dat ik het moederschap totaal geen zegen vindt, ook vaak denk ik waarom heb ik mezelf dit aangedaan en tegelijk houd ik van mijn zoon meer dan van wie ook op deze aardkloot. Maar ik heb genoeg aan mezelf, dat is verdrietig maar waar. Ik heb dus 0 oordeel maar juist diep respect, want moeder zijn zit niet in wat je zegt of niet zegt, maar maakt je groot in de bereidheid om je fouten te durven toegeven…
Lieve J, dank voor je reactie. En wat dapper dat je dit vertelt. Jouw situatie klinkt ook knap ingewikkeld. Dat je het moederschap lastig vindt, kan ik me goed indenken. Ik wens je liefde toe voor en van je zoon. Liefs!
Wat een prachtige eerlijke blog. En herkenbaar ook jouw verdriet en zelfinzicht dat niemand er is die jouw corrigeert en dat dingen je gewoon soms te veel kosten Ookal doe je het voor je kinderen! En zorg daarin ook voor jezelf God ziet jouw hart en weet wat je aan kan en wat je nodig hebt Houd vol!
Dankjewel!
Oh lieve mama, wat herken ik je verhaal… ik ben nu 7 jr verder, je gaat een balans vinden – hoe fragiel die balans soms ook voelt… ik kan je alleen meegeven dat je ook lief voor jezelf moet zijn (ja ook op die momenten!) in de wetenschap dat ik die wijsheid af en toe van jou en anderen moet horen!) dikke knuffel!
Beste Petra, Wat knap om zo eerlijk te schrijven dat er dingen gezegd werden in een ogenblik die je niet had willen zeggen. Maar wat een betrokkenheid en liefde klinken in het samen worstelen met verdriet, gemis, angst om elkaar te verliezen. Wat hebben je kinderen een geweldige moeder die alles uit praat en ook gewoon steeds alles oppakt.
Ik vond het een ontroerend stukje en wens jullie sterkte en moge God jullie nabij zijn.
Het lijkt me enorm pittig… Niemand die je corrigeert, schrijf je, maar ook niemand die je bemoedigt. Bij dezen dan maar; wat doe je het goed! Je inzet, je liefde, je kwetsbaarheid… Diep respect voor je.