(H)eerlijk verhuizen

Daar staan we dan; in onze lege woonkamer in het centrum van Zwolle. Alle meubels en persoonlijke spullen zijn inmiddels verhuisd naar ons nieuwe huis in het buitengebied. We zijn klaar voor de sleuteloverdracht. Nog één keer laat ik mijn ogen door de lege woonkamer dwalen. Binnen no-time komen de tranen omhoog. Wat ga ik dit huis verschrikkelijk missen! Er liggen zoveel herinneringen, we zijn er zo gelukkig geweest en onze kinderen voelen zich er zo thuis! In dit huis zijn ze geboren, hier zetten ze hun eerste stapjes. In de buurt weten we elk speeltuintje te vinden, de supermarkt is om de hoek en de route naar de bakker kennen we allemaal uit ons hoofd. De buren zijn warme contacten geworden en de meiden hebben vriendjes en vriendinnetjes. Waarom gaan we ook alweer weg? Door de tranen heen moet ik het van heel ver halen.

Gastvrije plek

Na onze camperreis als gezin van ruim drie maanden in 2022 wisten we: we willen graag dichter bij de natuur leven. Minder ruimte in huis en meer ruimte om huis. Om te kunnen vertragen en om een gastvrije plek te zijn voor wie dat maar wil of nodig heeft. Toen die wens bij ons ging leven, was er ook twijfel. Is dit een goede keuze voor de kinderen? Wat doet het met ze als hun vertrouwde omgeving wegvalt, als school niet meer om de hoek is en als de mogelijkheden van de grote stad er niet meer zijn? We bleven bidden en uiteindelijk sprak God heel duidelijk. ‘Ga maar’, zei Hij tegen mij. ‘Voor Mij maakt het niet uit waar je woont, als je Mijn licht maar laat schijnen. Ik geef je ruimte om uit te kunnen delen en heb een plan met een nieuwe plek. Ook als je het spannend vindt. Heb vertrouwen.’

Loslaten en vertrouwen

Daarna ging het heel snel. Het huis waar we onze droom concreet voor ons zagen, werd ons gegund, ons eigen huis was binnen een week verkocht en we hebben geen moment zorgen gehad over financiële zaken. Een superleuke school blijkt ook daar om de hoek te zitten en ook een plek op een kinderdagverblijf was snel geregeld. Er was dus simpelweg geen weg meer terug. Al voelde ik me soms nog best even een beetje als Jona, die naar een onbekende plaats moest waar hij tegenop zag.

En nu, in deze lege kamer? Nu word ik nog liever opgeslokt door een vis dan dat ik deze fijne plek loslaat. Natuurlijk wéét ik alle argumenten om te gaan nog wel, maar het voelt zo anders. Dat mag ook. Het hoort erbij: een stukje rouw. Tegelijk is daar die zachte fluistering van God, door de lege woonkamer heen: ‘Het komt goed, je gaat Mijn plan achterna. Laat het los en heb vertrouwen.’ Voor mij misschien wel de grootste uitdaging binnen mijn geloof. 

Het lijkt zo cliché, maar ik weet dat het waar is. Dat mijn gevoelens en gedachten elkaar ergens weer gaan ontmoeten. Dat we dit mooie avontuur als gezin mogen aangaan. Dat we straks als de verhuisdozen leeg zijn niet alleen een vol huis hebben, maar dat we door Hem te volgen ook weer een hart gevuld van rust, vertrouwen en dankbaarheid zullen hebben. 

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.