Hemelse en aardse hulp bij het opvoeden van overprikkelde kinderen

‘Hij heeft mij geschopt!’, hoor ik mijn jongste schreeuwen wanneer ik de sleutel van de voordeur omdraai. Het geschreeuw komt me al tegemoet als ik de deur binnenstap. Ik zie twee vermoeide koppies die zelf even niet weten hoe ze met de situatie moeten dealen. Kan ik dan niet eens even mijn fiets in de schuur zetten en rustig binnenkomen, denk ik met een zucht.  

Als moeder van twee jongens met autisme vind ik het ouderschap een ware uitdaging. Hoe breng ik dit soort ruzies in rustiger vaarwater? Ze hebben mijn hulp nodig om te kunnen omgaan met hun volle hoofden. Alle geluiden en drukte in de klas, de vele schakelmomenten, in combinatie met hun best moeten doen om op te letten en de wereld om hen heen te begrijpen, zorgen ervoor dat hun hoofd vol zit van een schooldag. Beiden kunnen weinig (geluid) meer om zich heen verdragen en hebben een kort lontje. Het gevolg hiervan is dat ruzies in een vingerknip ontstaan; dat er geschreeuwd en geschopt wordt. Omdat ze zich geen raad weten met zichzelf.  

Ik haal ze uit elkaar en geef hen wat te drinken en te eten. ‘Nee, dat mag niet van mama wat jij nu doet!’, roept de oudste naar de jongste. In een onbewaakt ogenblik propt de jongste zijn drinkfles in de vaas met tulpen. Daar knakt de eerste tulp al. Ik moet even slikken, juist van zo’n mooie bos tulpen kan ik genieten. Corrigeren probeer ik wel, maar ik weet dat de boodschap niet binnenkomt omdat zijn hoofd te vol zit. Ik stuur onze ouderbegeleider wanhopig een berichtje: ‘Heb je deze week tijd om even mee te denken hoe ik met twee overprikkelde kinderen kan omgaan?’  

Zij helpt me om dit soort situaties weer in het juiste perspectief te zetten. Ze laat me zien waar dit gedrag bij de kinderen vandaan komt en helpt me om ook mijn aandeel te zien. Zo snel voel ik me een slechte moeder, maar samen met haar kijk ik regelmatig naar wat er wel goed gaat en staan we ook bewust stil bij waar ik geen invloed op heb. We denken na over wat ik kan doen om dit soort situaties in goede banen te leiden of misschien wel kan voorkomen. Na een gesprek met haar ervaar ik vaak weer wat meer lucht en moed om door te gaan als de volgende situatie zich weer aandient. Ik realiseer me dan ook dat mijn beeld over mijn eigen moederschap wat streng is.  

De wetenschap dat ik haar binnenkort spreek, doet de adrenaline alweer een klein beetje zakken. Ik zet beide jongens voor nu achter een filmpje, met een koptelefoon op. Zo kunnen ze even in hun eigen wereldje rustig worden. Wanneer dat is gebeurd, laat ik ze weer spelen. Ik wil met onze ouderbegeleider nog eens bespreken wat we nog meer in kunnen zetten voor dit soort momenten. 

’s Avonds bij het naar bed gaan kletsen we nog even over de dag. Met de oudste kan ik nu weer goed praten en hij benoemt dat het niet fijn is als zijn hoofd zo vol zit. ‘Zullen we sorry tegen elkaar zeggen?’, fluister ik in zijn oor. We voegen de daad bij het woord en geven elkaar een knuffel. Vervolgens bidden we samen: ‘Heer vergeef ons boos zijn en ons niet luisteren. Dank voor Uw liefde en dankuwel dat we elke dag weer opnieuw met U mogen beginnen’.  

Als ik even later beneden kom, realiseer ik me dat ik de opvoeding niet alleen hoef te doen. Mijn Vader in de hemel is erbij en ook voor mij is er elke dag een nieuwe start. Ook als de kinderen overprikkeld zijn en ik niet weet wat te doen. En op aarde? Daar hebben we gelukkig die superfijne ouderbegeleider voor. Samen opvoeden met deze combinatie geeft een stuk rust en is een bemoediging! 

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.