Herinneringen maken

Daar zit ik dan, op het vliegveld in Dublin. Ik staar voor me uit naar de banen waar vliegtuigen overheen taxien om op te stijgen. Ik straks ook, want ik ga voor vijf dagen naar Amerika. “Wat is het doel van je reis?” vroeg de douane-ambtenaar van de Amerikaanse ambassade in Dublin. Ik stap daar vanuit Amsterdam over naar The States en kan alvast door customs, dat scheelt een hoop tijd in Boston. Maar wat moet ik tegen die vrouw zeggen? ‘Eerlijk zijn’, spreekt een stem in gedachten. Want met de Amerikaanse ambassade speel je beter geen spelletjes.
 
“Ik ga op bezoek bij mijn broer, hij is heel erg ziek. Dus ik ga eigenlijk afscheid van hem nemen.” Ze bladert in mijn paspoort en valt heel even stil, maar pakt haar rol als ijskoude landbeveiliger weer snel op. “Wanneer vlieg je terug?” vraagt ze. “Maandag al, de 28e”, antwoord ik. Ze klapt mijn paspoort dicht en kijkt me aan terwijl ze alles aan mij teruggeeft. “I am so sorry to hear, have a good stay”, zegt ze terwijl ze me blijft aankijken. Ik glimlach en loop door.
 
Maar het raakt me weer. Die ochtend op Schiphol ook al. Het is nu niet meer ‘ik ga binnenkort naar Amerika om m’n broer nog eens te zien’. Het is nu, vandaag op Thankgsgiving, de dag dat ik ga en wanneer ik maandag weer in het vliegtuig stap naar huis, zie ik hem niet meer in levende lijve terug. En dat doet gewoon pijn.
 
Het is zo’n man die voor iedereen klaarstaat en zichzelf nog wel eens vergeet. Een lieverd met een klein hart en een grote mond. “It’s a grumpy old man” grappen mijn nicht en ik altijd. Hij is eigenlijk mijn halfbroer en de eerste zoon van mijn biologische vader. Mijn bio-papa was ruim 25 jaar ouder dan mijn moeder, wat maakt dat mijn broer de zestig al is gepasseerd. Mijn nicht is net zo oud als ik en we kunnen goed met elkaar. Ze belde me een paar weken geleden met het slechte nieuws dat de gezondheid van mijn broer ernstig achteruitgaat en de artsen dachten dat het een kwestie is van een paar maanden. Die prognose werd binnen no time aangepast naar een paar weken tot uiterlijk kerst. Dus moest ik kiezen, wel of niet gaan. En vooral wanneer.
 
Die dag is vandaag, toevallig op Thanksgiving. Het is dat mijn nicht zei: “Dan moet je even laten weten hoe laat je wilt komen in verband met het koken”, anders had ik niet eens van Thanksgiving geweten. Maar er is dus een groot diner bij haar thuis, met mijn ander drie nichtjes, hun partners en kinderen, mijn broer en zijn vrouw. Juist om nu hij nog redelijk mobiel is, te genieten van het samenzijn. Om herinneringen te creëren en dankbaar te zijn voor de band die we hebben.
 
Ik word in Boston straks opgehaald door een Uber, zodat mijn nichtjes hun dinner preps kunnen voortzetten. Die beste chauffeur zal ook vragen wat ik kom doen. Nu ik er zo over nadenk, wordt mijn antwoord op deze vraag anders. Ik kom geen afscheid nemen. Ik kom herinneringen maken, om voor altijd te koesteren. Want ook al is mijn broer er straks niet meer, deze momenten met hem neemt niemand meer van mij af.