Het is een monster

“Kijk Jesse, Barbapappa staat aan en je mag ook met de klei spelen,” hoor ik Mads in de keuken. De toon is zacht en troostend. Z’n  broertje huilt. Of zeg maar gerust: krijst. Ik vermoed zelfs horizontaal van zich af schoppend, zoals eerder vandaag al een paar keer gebeurde.

“Laat maar Mads, Jesse voelt zich niet zo lekker. Hij komt zo wel terug,” zeg ik tegen hem vanaf de bank. Verdoofd kijk ik naar m’n beeldscherm. Ik typ een berichtje naar mijn man: “ik ben hier zo klaar mee.”

Ik adem diep in en sta op, pluk Jesse van de vloer en doe m’n best hem te troosten. Maar het gaat niet heel makkelijk. Een hoop chagrijnigheid en ik-ben-het-spuugzat-en-ik-kan-het-niet meer-gevoelens moeten eerst worden gepasseerd voordat ik bij het vakje ‘compassie’ kan. En natuurlijk levert dat direct een rotgevoel op van heb ik jou daar.

Wat ben jij egoïstisch! Stel je toch niet zo aan, dat kind is niet lekker en die ander kan z’n energie niet kwijt. Je moet Jesse gewoon troosten zonder jezelf zielig te vinden en ook met Mads op avontuur gaan! roept de ene stem in mij.

Maar ik vind mezelf helemaal niet zielig! Ik ben gewoon strontmoe en weet echt niet waar ik de energie nog vandaan moet halen om beide jongens te geven wat ze nodig hebben. Laat me! schreeuwt de andere stem.

Voor de zoveelste keer is Jesse niet fit door oorontstekingen. Voor de zoveelste nacht achter elkaar slaap ik niet goed. Voor de zoveelste keer maakt mijn hoofd overuren over gezondheidsaspecten en doktersafspraken. Ik ben er zo ontzettend klaar mee. En dat ik deze week twaalf keer met specialisten en artsen aan de telefoon heb gehangen en vervolgens vandaag alsnog een behandeling moet uitstellen vanwege ‘een vergeten recept’ maakte me zo ontzettend boos dat ik bijna de assistente van de kinderarts uitschold.

Ik kijk op de klok. Nog anderhalf uur voor er versterking komt. De twee broers porren elkaar met speelgoed. Al een aantal keer heb ik de een van de ander geplukt. Ik moet iets bedenken voor het weer uit de hand loopt en hun stemgeluid boven de 120 decibel schiet. “Kom we gaan kleien,” roep ik zo enthousiast mogelijk de kamer door. “Jaaaa!!”, klinkt het opgetogen terug. Even later bakken ze roze taartjes en bouwens ze garages met klei in alle kleuren. Ik kneed het stuk klei in mijn hand stevig. Bij elke samenspanning van spieren herhaal ik in gedachten: het is een fase. Het is een fase. Het is een fase. Het is een monster.

Dit blog schreef ik voor de Club van Relaxte Moeders.