Het is oké
“Is dat oké?”, vraagt hij aan het eind van zijn verhaal. “Tuurlijk schat, tuurlijk is dat oké,” antwoord ik hem rustig. Maar die rust is schijn, van binnen giert de paniek.
Alex heeft me net verteld dat hij een ziekenzalving wil ontvangen.
Eigenlijk wil ik schreeuwen: “Nee! Het is helemaal niet oké! Wat denk je zelf?” Maar dat doe ik niet. Ik slik mijn woorden in en klap helemaal dicht. Om er een halve minuut later toch op terug te komen, maar dan met een piepstemmetje.
“Ik weet niet of ik dit wel wil”, zeg ik. “Het voelt alsof je ons al een beetje gaat loslaten. Ik weet dat je niet stopt met vechten, maar toch lijkt het alsof je langzaam een stapje verder bij ons vandaan gaat lopen. En als jij ons gaat loslaten, betekent het dat wij jou ook moeten gaan loslaten. En dat wil ik niet. Dat kan ik niet!”
“Het is inderdaad niet oké, je hebt helemaal gelijk,” klinkt het naast me. “Beter was het helemaal niet nodig geweest.” We houden elkaar even stevig vast.
Ik stel de ‘waarom-vraag’. Het antwoord is helder. Met de zalving wil hij zijn ziekte in Gods handen leggen, ongeacht de afloop. Hij wil tegen God zeggen dat hij ook hierin op Hem vertrouwt. Alex gelooft niet dat het God is die hem ziek heeft gemaakt. Integendeel, hij gelooft dat er maar Een is die hem beter kan maken.
Een heel mooi antwoord. Maar ik kon er niets mee. Ik ben echt heel trots op hem, hoe het hem (meestal) lukt om de situatie te accepteren zoals hij is. Maar tegelijkertijd gaat het precies op dat punt mis. Ik loop flink achter in het hele acceptatieproces, met als gevolg dat ik deze zalving op dit moment totaal geen goed idee vind. Ik voel veel weerstand. Ziekenzalving is altijd ver van mijn bed geweest. Tot nu. Ineens ‘moet’ ik er wat mee.
Natuurlijk komt ooit het moment dat ik dat proces van loslaten in moet. Maar mag ik daar alsjeblieft nog een poosje mee wachten?
Dat acceptieproces en loslaten is bij meer mensen een ding, hoor ik om me heen. Kennissen die iemand verloren hebben, herkennen mijn reactie als ik erover vertel. Ik herinner me nu ook dat ik het bij mijn vader heb gezien, toen mijn moeder overleed. Ook bij hem ging elke stap achteruit met weerstand. Toen vond ik dat vreemd, het was toch het beste voor mama? Maar nu begrijp ik hem. Hij wilde ook niet loslaten. Hij voelde dezelfde onmacht als ik nu.
‘Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end’, las ik pas ergens. Het loslaten is toch echt begonnen, besef ik. Maar het is oké. Soort van. Ik moet de situatie nu ook bij Hem gaan neerleggen en bidden of ik parallel mag lopen met Alex in dit proces, anders gaat het mis.
Alex is inmiddels gezalfd. Het was een prachtig moment, met alle mensen die ons lief zijn in een grote kring om ons heen, als beschermengelen.
En hebben we losgelaten? Nee. Integendeel. We houden elkaar stevig vast. En niet alleen wij. We worden omringd door mensen die ons ook stevig vasthouden.
Het is oké.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Wat een heftig verhaal! God geeft je niet meer moeite dan je kunt dragen en als je zelf niet meer verder kunt zal Hij je dragen totdat je het zelf weer kunt! Ik zal voor jullie bidden ❤️
Fijn dat je voor ons wilt bidden Nelleke!
Wat een proces Petra. Dank voor het delen. Ik blijf voor jou en je gezin bidden. Alle kracht gewenst voor die tijden dat je op de bodem zit. God zit daarbij… wees ervan overtuigd.
Maar wat moeilijk dat jullie dit moeten doormaken.
Liefs, Heleen
Dankjewel Heleen, we voelen ons ondanks alles meestal positief. Focus op de kids, helpt ook.
Lieve familie,
Loslaten het aller moeilijkste wat er is. En met name in deze situatie. Denk aan de voetstappen in het zand.. toen het moeilijk werd heeft Hij jou/jullie gedragen. Veel zegen!
En ik blijf jullie opdragen aan onze Hemelse Vader. ( zusternynke)
Hoi Nynke, dankje! Loslaten is niet mijn talent. Ergens ben ik blij dat als het dan toch moet, het geleidelijk ‘mag’. En we voelen ons heel erg gedragen. Zo fijn!
Lieve Petra, ook mijn man werd gezalfd. In intieme kring met goede vrienden. Maar wat mij ontzettend ontroerde was dat ze mij ook spontaan hebben gezalfd. Dat geeft mij na heel veel jaren nog steeds troost. Dat Gods geest mijn helper en trooster is. Dat bid en wens ik jou ook toe. En dat jullie elkaar én God stevig vasthouden in dit proces.
Wauw, Christine, wat mooi! Bij ons kregen we spontaan een tweede zegen over ons huwelijk. Vond ik ook heel bijzonder.