Het lege bakfiets-syndroom
Mijn bakfiets rammelt terwijl ik over een klinkerweg fiets. Het kletterende geluid valt me ineens op, want het is voor het eerst in weken dat ik zonder inhoud rijd en blijkbaar klinkt dat dus zo luid. Zes weken lang zaten er telkens twee kindjes in de bak, want het was vakantie. Hun vrolijke geklets en gezang – oké, en ook af en toe geruzie – overstemde het gerammel.
Zojuist heb ik de laatste ‘lading’ afgeleverd bij het kinderdagverblijf. Die lading betrof overigens niet eens mijn eigen kind, maar een neefje dat we te logeren hadden. Ik had dus ineens drie in plaats van twee kinderen. Van tevoren dacht ik: kan ik het op dit moment wel aan, in deze fase van de zwangerschap, met drie kinderen? En überhaupt is dat een vraag die me veel bezighield de laatste maanden: ben ik wel geschikt om ‘moeder van drie’ te zijn? Het zijn er voor mijn gevoel dan ineens zoveel. Niet dat ik er trouwens nog veel aan kon veranderen, maar ik ben gewoon geen groter gezin gewend dan twee kinderen en dat maakt het spannend.
Maar het liep boven verwachting goed! Ons neefje draaide makkelijk mee in ons gezin en voor mijn kinderen was hij een welkome afleiding en fijn speelkameraadje. Natuurlijk weet ik dat het anders is als het allemaal je eigen kinderen zijn, maar ik merkte dat me af en toe een gevoel van genieten bekroop. Als ik ze gezamenlijk iets zag bouwen met duplo, terwijl ik een grote stapel pannenkoeken stond te bakken en ook toen ik ze stuk voor stuk even aandacht gaf bij het naar bed gaan.
Ik kan dit best, schoot het meermaals door me heen.
En terwijl ik terugfiets naar huis, voel ik ineens dat ik ze nu al mis. Ik had zo uitgekeken naar het normale ritme van school, kinderdagverblijf en werken, maar de afgelopen dagen leerden me dat ik geniet van de zorg voor meer dan twee kinderen. Dat ik het kan en dat er ruimte is voor meer, waar ik eerder het gevoel had snel vol te zitten en genoeg te hebben aan mezelf.
Eenmaal thuis nestel ik me achter mijn laptop. Even zo snel geniet ik weer van de stilte in huis en het feit dat ik ongestoord drie zinnen achter elkaar kan typen. Als ik een poosje later met een kop koffie pauze zit te houden en even voor mij uitstaar, krijg ik ineens een ferme trap tegen mijn ribben en voel ik een voetje langs mijn buikwand bewegen. O ja, daar is de reminder weer, dat het lege bakfietssyndroom echt niet lang meer gaat duren. Binnenkort wordt dat gerammel en het geklets van peuter en kleuter overstemd door babygebrabbel (of gehuil) als ook onze jongste telg zijn intrede doet en in de maxi-cosi meegaat in de bakfiets. Ik geniet nog even van het alleen zijn en rustig kunnen werken, maar kijk ook uit naar wat komen gaat. Ik ga er volle bak voor!
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |