Het ‘na-de-zwangerschap’ lijf

Voordat ik zwanger werd, dacht ik altijd dat ik mijn zwangerschapskilo’s tot in lengte van dagen bij mij zou dragen. Maar niets is minder waar. Ik heb geen last van de kilo’s die zijn gebleven, maar wel van andere overblijfsels uit de zwangerschap. Hoe ben jij uit de strijd gekomen en heeft het invloed op hoe jij jezelf ziet?

“Het duurt wel even voordat je ‘je eigen lijf’ weer terug hebt,” lees ik op m’n telefoon in een artikel over hoe je lichaam verandert na een zwangerschap. Inmiddels ben ik twee zwangerschappen verder. Dat mijn lijf in korte tijd een aantal keren veranderd is, lijkt me duidelijk. Verderop in het artikel wordt gesproken over ‘teruggaan naar hoe je lijf er voor de zwangerschap uitzag’. Ik trek een wenkbrauw op, denk in mijn hoofd heel hard HAHA en klik het artikel weg. Tijd om op te staan.

Mijn eigen lijf. Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe dat er uit zag. Anders dan nu in ieder geval, besef ik terwijl ik in de spiegel kijk. Ik had ooit ergens gelezen dat sommige vrouwen na het werpen grotere borsten overhouden. Dat hoopte ik ook van harte voor mij, gezien mijn aangeboren cup mandarijn. Maar helaas. In plaats van het ‘empty nest’ syndroom, heb ik nu last van het ‘empty breast’ syndroom. Ik overweeg zelfs het aanvragen van het patent op een nieuwe cupmaat: A-min. Echt, een uitgedroogd theezakje is er niks bij.

Dan mijn gezicht. Sinds de tweede zwangerschap kleurt het roder dan daarvoor. Permanent rode blosjes hebben zich genesteld in mijn wangen. Het resultaat van twee wijntjes, denken velen. Zwangerschapshormonen, zeiden de geleerden. Nu we ruim een jaar verder zijn, is de term veranderd in Rosacea. Eerst dacht ik nog dat het een prachtige rozensoort was, maar nader onderzoek wees uit dat het een huidaandoening is die misschien wel niet meer verdwijnt. Waarschijnlijk zal ik er dus altijd uitzien alsof ik bloos of gedronken heb. Klinkt in ieder geval als een gezellige verschijning, toch?

Eén voordeel dat ik heb overgehouden aan de zwangerschappen: mijn vanzelf dalende gewicht. Lucky me! Inmiddels staat de teller op ruim tien kilo minder dan voor de zwangerschappen. Een getal waarvoor ik, toen ik twintig was, ruim vier uur per week in de sportschool stond. Het helpt blijkbaar dat ik tegenwoordig  aan baby- en peuterheffen, peutersprinten en huishouddansen doe. Een soort vierentwintig uur durende coopertest, maar dan met lachende, schreeuwende en huilende kindergeluiden in plaats van die piepjes.

Ik weet eigenlijk niet of ik nou blij moet zijn met alles of er van moet balen. Want ik ben best tevreden. Ik ben eigenlijk gewoon vol verwondering over wat een lijf allemaal doormaakt tijdens, maar ook na zo’n zwangerschap. Ik had van alles verwacht. Ook mijn krimpende cupmaat had ik ingecalculeerd. Maar dat ik zou moeten gaan oppassen om niet te veranderen in een wandelende bottencollectie en ik een permanent blozende verschijning ben, dat gaat tegen al mijn verwachtingen in.

Ik schreef dit blog een tijd geleden voor de club van relaxte moeders. Ik kan me voorstellen dat veel vrouwen moeten wennen aan hun post-partum lichaam. Dat moet ons lichaam ook :-) Na het dragen van de baby en de doorstane oerkrachten  na de bevalling heeft het een tijd nodig om weer in balans te komen. Hormonen moeten eruit, zwangerschapskilo’s moeten opgeruimd en tegelijk stelt het zich af op de zorg voor jouw baby. Al die veranderingen hebben soms een blijvend ander resultaat. De een is wat voller, de ander slanker etc. Hoe dan ook is het bewonderenswaardig wat een lichaam allemaal kan. Ik prijs God hoe mooi Hij ons heeft gemaakt, want zeg nou zelf: het is toch een wonder dat ons lijf dit kan? Zorg goed voor jezelf en geniet van het wonder!