Het ritme van je kind
Mijn broer nam me onlangs mee naar het Flamenco Festival Rotterdam. Bij aankomst waanden we ons al direct in kleine setting in Spanje, een authentiek en warm sfeertje waarin we ons beiden op ons gemak voelen.
We hadden een workshop ‘ritmisch klappen’ geboekt bij een flamenco gitarist. We kwamen als laatste binnen en de galante gitarist heette ons van harte welkom in de kring vol klappende dames – tja, mijn broer was naast hem de enige man.
Al snel hadden we de smaak te pakken en met een paar dames tussen ons in konden we elkaar af en toe grinnikend een knipoog toewerpen. De gitarist legde ons enigszins verstrooid in half Spaans de beginnerskneepjes van het ritmisch-klappen-vak uit.
Vol enthousiasme en gepaste drift – leve het Spaanse temperament! – klapten we erop los. Naarmate de tijd verstreek, leek het klappen me steeds gemakkelijker af te gaan. Vol overgave en met gesloten ogen deed ik mee in de kring vol klappende kippen. Net op het moment dat ik dacht dat het écht lekker ging, gebeurde het. Mijn buurvrouw was de kluts kwijt, haar buurvrouw had al enige klapervaring en gooide er uit haarzelf een extra ritme doorheen. Doordat ik me ongemerkt op haar focuste, was ik mijn eigen ritme kwijt.
Net op het moment dat ik dacht dat het lekker ging, wist ik niet meer waar ik was gebleven. Het kostte me vervolgens heel wat moeite om weer in ‘the flow’ te komen en goed mee te klappen met de rest.
Later die avond zag ik een parallel tussen het ritmisch klappen wat we die middag deden en wat er gebeurt bij kleuters met een ontwikkelingsvoorsprong die in groep 1 terecht komen. Doordat ze zich willen spiegelen aan hun leeftijdsgenoten, focussen ze zich op dat waar de ander mee bezig is. Zo verleggen ze hun focus naar het kunnen van de ander en laten ze zich daardoor beïnvloeden. Ze denken dat de maatstaf van het andere kind ook die van henzelf moet zijn met als gevolg dat ze gaan onderpresteren en erger nog: vast kunnen gaan lopen. Het is dus heel belangrijk dat zij kinderen om zich heen hebben die dezelfde maatstaven hebben als zij, of eigenlijk: op hetzelfde ritme weten te klappen.
Als iedereen een ander ritme aanhoudt, zorgt dat voor disharmonie. Maar als je samen in hetzelfde ritme klapt, ís er harmonie.
Lieve mama’s, aan welke kant van de ontwikkelingslijn je kind ook staat: het heeft ‘gelijken’ nodig om verder te komen in het leven. Een mooier geschenk kunnen we onze kids niet geven.
Veerle is getrouwd met Johannes en mama van hun dochters Jalta en Shanna. Veerle wordt blij van een goed glas wijn, in het weekend gecombineerd met een bordspel. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen weet ze hoe intensief het moederschap kan zijn. Binnen haar praktijk talent IQ biedt ze een helpende hand aan kinderen en volwassenen met (vermoedelijke) hoogbegaafdheid. Ontdek welk talent de Hemelse Vader jou heeft gegeven!
www.talent-IQ.nl
Tja, hoe zoek je die?? Wat als je kind hoogbegaafd is? Daar zijn er niet zoveel van…. Lastig hoor…
Hoi Bea, dat is het zeker. Zelf hebben wij ook een hoogbegaafd gezin. Het zoeken van peers is lastig, maar niet onmogelijk. Ik weet niet waar je woont, maar ik ken wel peergroepen voor deze kinderen. Je kunt altijd een mailtje sturen naar veerle@talent-iq.nl
Ik ben het niet eens met je verhaal. Kinderen kunnen ook veel van elkaar leren. En rekening met elkaar leren houden! Als je later een baan hebt, bestaat een team meestal ook uit verschillende mensen. Kinderen leren om hun eigen talenten te gaan zien en hiermee een weg in de maatschappij te vinden, vind ik veel belangrijker, leer je kind zijn eigen ritme te vinden, rekening houdend met je naaste en met jezelf. ( heb u Naaste lief als Uzelf) Mijn zoon heeft een vorm van autisme. Het zou voor hem veel makkelijker zijn als iedereen hetzelfde ritme heeft heeft. Maar zo werkt de maatschappij niet. Daarnaast zie ik dat hij een orginele manier van kijken heeft. Waardoor hij een unieke plek binnen zijn klas heeft ( regulier onderwijs). Juist als christen vind ik dat je je kind leert om een Licht te zijn in deze wereld met zijn of haar gaven! Doordat je in de war raakte van het ritme van je buurvrouw ging je zelf weer zoeken naar je eigen ritme, het leert je ook nadenken over je plek in een groep!
Hoi Talitha, bedankt voor je reactie!
Ik begrijp wat je bedoelt en daar kan ik me ook zeker in vinden. God heeft een ieder zijn/haar eigen kwaliteiten gegeven, onze identiteit in Hem is het belangrijkste.
De strekking van mijn blog ging voornamelijk over de ontwikkeling van kinderen binnen op school. Diversiteit aan personen binnen – in dit geval een klas – doet leren. Anderzijds: als een kind hoger in zijn/haar intelligentie zit (ontwikkelingsvoorsprong) dan de rest van de kinderen in de klas, heeft het kind niemand om zich aan op te trekken. Dit geldt ook voor de kinderen met een ontwikkelingsachterstand: als zij alleen met kinderen in de klas zitten die cognitief sterker zijn, is dat niet goed voor het zelfbeeld van het kind. Het is belangrijk om je te kunnen spiegelen, herkenning te hebben. Ik bedoel hier niet mee dat een kind alleen maar ontwikkelingsgelijken om zich heen moet hebben, maar het heeft wel ‘peers’ nodig. Herkenning geeft erkenning, dat doet opbloeien. Het is heel fijn om te weten dat, als je ‘anders’ denkt dan de rest, je niet de énige bent die ‘anders’ denkt.
Als ouder heb ik de taak om mijn kinderen te begeleiden en hen bewust te maken van dat wat ze zijn: prachtige dochters van onze Hemelse Vader. Ook dat draagt bij aan een positief zelfbeeld, wat een fijne gedachte!
Warme groet!
sorry, voor nogmaals mijn reactie, ik had niet door dat mij reactie geplaatst al geplaatst was, ik dacht dat er iets mis was gegaan.vandaar een nieuwe poging ;-)het was niet mijn bedoeling om het twee keer te plaatsen, zou je mijn 2e reactie willen verwijderen?
Het is misschien geen gepaste reactie op jouw boeiende stukje over ontwikkeling.
Mooi geschreven.
Maar ik heb toch een lap school-frustratie.
Daar komt ‘ie.
Help huiswerk
Al een paar jaar heeft mijn zoon huiswerk. En ik kan er nog steeds niet aan wennen.
Het ontbreekt me gewoon aan structuur, maar eigenlijk ook aan motivatie.
Er zit een stukje passieve agressie in me wat dit betreft. Ik geloof er niet in, ik hoop iedere keer weer tevergeefs dat ze op school het licht wat meer zien en daar weer eens aan een ouderwets dictee beginnen. Oja en de negen, zes en drie nog eens herhalen. Maar het toetsenbord is blijkbaar de concurrent van het leren schrijven van letters en cijfers van boven naar beneden .
Wat is er gebeurd met het onderwijs…is er werkelijk zo weinig tijd over op school om ze gewoon te leren fatsoenlijk te schrijven, rekenen en lezen?
Wordt er tegenwoordig zoveel van ons kroost gevraagd dat op school leren niet genoeg is? Een politiek correcte opmerking hierover luidde; dan leren ze plannen..
( eh sorry helemaal tegen mijn verkeerde been aan deze.) een kind hoeft op zijn zevende niet te leren plannen, dat is gewoon nutteloos, want de gemiddelde hersens van een zeven jarige zijn daar volgens mij nog niet klaar voor. Maarja ik heb geen keus. Ik leg alles met volle overgave snel weer in Gods handen. Hij is een helper in nood en geeft boven natuurlijke uitkomsten.