Het verschil dat een keuze maakt

Een groepje jongens rent achter elkaar aan op het grasveld voor de roodbruine school. Het gebouw heeft geen ramen of deuren. De zon brandt op mijn huid en ik duw mijn zonnebril terug op mijn bezwete neus. Ik moet plassen en loop naar de latrines, je weet wel, zo’n gat in de grond.

Het gebeurt allemaal in Oeganda. Tijdens de ambassadeursreis van World Vision van februari 2020 bezoek ik niet alleen bijzondere plekken, maar ontmoet ik ook veel mooie mensen. Charles, die op zijn motor het ver uitgestrekte gebied afrijdt om in persoon te controleren of het goed gaat met de kinderen en hun ouders. Margaret, die zich vol overgave inzet voor het onderwijs aan de kinderen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik ben onder de indruk van wat ik zie. Het is niet alleen maar armoede of pure ellende, ook al zijn de huisjes klein en primitief. Gezinnen zitten tevreden lachend voor hun huis te eten. En ook al moeten de kinderen een half uur lopen naar school, ze gaan zelfs met plezier door de regen.

In Oeganda bezoek ik ook mijn sponsorkindje Linnete. Het is een levendig, vrolijk en lief meisje. Ik vraag haar ouders: “Wat is nou jullie grootste uitdaging in de opvoeding?”

Het blijft even stil. En dan volgt een antwoord dat ik niet had verwacht. “We zien niet echt een grote uitdaging. We vinden het heel fijn om bij elkaar te zijn en het gaat heel goed,” zegt Linnetes moeder.
“Het verschil dat World Vision heeft gemaakt in ons gebied, is groot. We hebben nu een watertappunt op loopafstand en daardoor is het gezinsleven veel makkelijker. De kinderen kunnen ons nu ook veel beter helpen,” voegt haar vader toe.

‘Uit hun mond hoor ik eigenlijk alleen maar dankbaarheid.’

In mijn westerse denken hadden zich al een heel ander antwoord gevormd. Ik verwachtte ‘Er is te weinig geld voor onderwijs’, ‘ons huis is te klein en lekt als het regent’ of ‘we hebben geen stroom en geen computer’. Uit hun mond hoor ik eigenlijk alleen maar dankbaarheid.

Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn in Oeganda? Nee. Tijdens een vaccinatiemoment onder een grote boom bij een school in het veld (omdat veel mensen buitenaf wonen en door gebrek aan vervoersmiddelen niet in staat zijn naar klinieken te komen, vaccineren ze kinderen op centrale plekken in het binnenland, red.) tref ik een vrouw van in de veertig met een tweejarig kind op haar arm. Het blijkt de zoon van haar dochter. Ze overleed vlak na de geboorte van de kleine aan te veel bloedverlies. “Ik ben al oud en mijn lichaam wordt slechter. Mijn man kan al helemaal niets meer en ik heb nog meer kinderen. Hoe kan ik voor ze zorgen? We hebben nu al vaak niet genoeg te eten,” zegt de vrouw tegen mij. De dominee die voor mij vertaalt en haar verhaal hoort, gaat met de vrouw in gesprek. Geen idee of hij haar kan helpen, maar dat zij haar verhaal deelt geeft mij hoop.

Ik denk aan mijn eigen zoons en hoe goed zij het hebben. “Morgen ga ik naar huis en tref ik een koelkast vol eten voor mijn kinderen. Maar wie zorgt er voor hem?” zeg ik later tegen Ben Ketting die mee is voor Groot Nieuws Radio. Hij glimlacht en slaat een arm om me heen terwijl ik een traantje wegpink.

Het werk in Oeganda is nog niet klaar. En ook al lijkt het voor ons maar heel klein, het verschil dat World Vision met onder andere het sponsprogramma Chosen maakt is heel groot. Dat heb ik als ambassadeur met eigen ogen mogen zien. En ik nodig je uit het verschil groter te maken door sponsor te worden.

Met Chosen zijn de rollen wat betreft kindsponsoring omgedraaid. Chosen geeft kinderen de keuze, zij kiezen zelf wie hun sponsor wordt. Heel bijzonder, want kinderen in ontwikkelingslanden hebben weinig te kiezen. Op de foto zie je hoe trots het kindje is op de sponsor die hij heeft gekozen. Benieuwd naar hoe Chosen werkt? Check het hier.  Binnenkort kiezen kinderen uit Tanzania hun sponsor!