Hij ziet mijn hart vol afvalstress en goede intenties

‘In welke afvalbak moet deze mama?’ Onze 5-jarige stelt haar vraag terwijl ze een stuk plastic omhooghoudt. Ze is zich al heel bewust van het scheiden van afval en vindt het leuk om het te matchen met de juiste bak. Mijn reactie dat het stukje plastic in de grijze container moet, stuit echter op weerstand. ‘De grijze bak is vol hoor’, reageert ze. Vol, denk ik? In mijn beleving is dat ding net geleegd. Maar ze heeft gelijk. Er kan echt niets meer bij. De aanblik van al het plastic doet me weer eens ten volle beseffen dat we eigenlijk veel te veel plastic gebruiken. Dat heb ik al vaker bedacht, maar nu het zo zichtbaar is, weet ik het zeker. Dit kan anders, dit moet anders. Minder (plastic) afval is beter voor het milieu en het klimaat en dus ook voor de toekomst van onze kinderen.  

Dus verdiep ik me vol overgave in het produceren van minder afval. Zero Waste wordt mijn nieuwe motto. Ik lees hoe ik zelf van alles kan maken, van pindakaas tot vloeibare handzeep. Scheelt toch weer verpakkingen. Ik praat met een collega die thuis is in dit onderwerp en ze vertelt me over melk en yoghurt halen bij de boer in een glazen fles. Ik hoor hoe anderen een herbruikbare broodzak gebruiken bij de bakker en ik kom achter allerlei duurzame alternatieven voor plastic spullen. Een bakmat in plaats van bakpapier, deo uit een potje in plaats van een plastic spuitbus, losse thee in een glazen pot in plaats van theezakjes. Om van menstruatiecups of stoppen met het gebruik van dierlijke producten nog maar te zwijgen.

Na dag drie ben ik zo overspoeld door alle zero waste dat ik door de bomen bijna de plastic soep niet meer zie. Wat kan er veel en wat is het ingewikkeld! Dat duurzame broodzakje is namelijk niet zo makkelijk in een winkel te vinden, maar online bestellen betekent dat er iemand voor gaat rijden. Minder duurzaam. Die lekkere melk en yoghurt van de boer klinken goed, maar dat is wel weer een apart rondje fietsen. Als ik alles wat kan ga doorvoeren, kan ik mijn baan wel opzeggen. Mijn rondje over de markt met eigen potjes en zakjes, mijn initiatief om alleen nog tweedehands kleding te kopen; het voelt toch een beetje als een druppel op een gloeiende plaat.

Net als ik het bijna wil opgeven, is het weer onze dochter die me met beide benen op de grond zet. We zijn in de speeltuin als ze komt aanrennen met een lege plastic snoepverpakking. ‘Mama, kijk’, roept ze.’ Deze hoort niet in de natuur.’ En met een parmantige worp gooit ze de zak in de prullenbak. Zij denkt niet na over druppels op een gloeiende plaat, ze doet wat ze kan doen en dat is voor haar genoeg. Ik zie haar intentie en geniet ervan. Meteen beseffend dat het bij mij ook om de intentie gaat. God ziet mijn hart. Ik doe wat ik kan en als we dat allemaal doen, maken al die druppels de plaat vanzelf een beetje minder gloeiend.

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.