Hokjescultuur
Vanaf het moment dat ze me moeder maakte, heb ik ervoor moeten strijden. Dat de hokjescultuur niet van toepassing is op haar: mijn oudste dochter.
Want al vrij snel was ze boven alle curves uit gegroeid, was ze net een tikkie relaxter qua motorische ontwikkeling en hop, daar viel het woord ‘obesitas’ op het consultatiebureau. Ik gaf nota bene nog borstvoeding. Er werd me nog net niet verzocht om in het vervolg water te produceren in plaats van moedermelk.
Toen ik op het consultatiebureau dreigde niet meer te komen als er nog een keer een opmerking over haar gewicht zou worden gemaakt, werd daar gehoor aan gegeven en probeerden ze het onderwerp zorgvuldig te vermijden. Wat op zich best een prestatie is als het merendeel van een gemiddeld bezoek aan het consultatiebureau gaat over lengte-gewichtratio en motorische ontwikkeling.
En nu? Ze is inmiddels een prachtmeid van 7 jaar. En weer heb ik moeten vechten voor haar. Groep 3 was een worsteling. Al vrij snel na het begin van het schooljaar bleek dat ze het hele concept van leren lezen en schrijven maar ingewikkeld vond. Thuis kwamen er dan ook geen gezellige leesmomentjes met zelf gekozen boekjes. Ik heb er strijd om gevoerd, maar die jammerlijk verloren. En na een pittig jaar met mijn eigen traject had ik er eigenlijk ook niet zoveel zin in. Dus verdwenen de ongelezen boekjes weer in de tas en de lijsten met oefenwoordjes in de papierbak. Juf zou het op school oppakken, zodat ze thuis vrij zou zijn om te spelen. In januari bleek echter dat ze het niveau niet haalde. Weer een hokje waar ze niet in past.
Na een gesprek werd me duidelijk dat school niet zo goed raad wist met haar. Er werd namelijk al zoveel gedaan: één-op-éénbegeleiding, tutorlezen, computerprogramma’s ter ondersteuning. Ik vond het lastig om te horen dat verdere inzet om het niveau op te krikken toch echt bij mij als ouder vandaan moet komen. Mij geeft het een gevoel dat ik een verantwoordelijkheid moet nemen die ik helemaal niet wil dragen. Ik ben niet pedagogisch geschoold en eerlijk gezegd heel vaak pedagogisch niet zo verantwoord bezig als moeder. Het liefst haal ik dat reguliere onderwijssysteem van de markt. Verklaar ik het failliet. Weg ermee. Samen met alle computerprogramma’s, Cito-toetsen en andere elementen die de hokjescultuur in stand houden.
Wat ik zie, is m’n mooie meiske die prachtig in ontwikkeling is, op haar eigen tempo. Wat is ze zorgzaam, lief, gevoelig en sterk in het onthouden van details en gebeurtenissen. Waren daar maar Cito-toetsen voor: ze zou ze glansrijk halen.
Hoe confronterend dat dat dus niet voldoende is, ondanks al haar harde werken. Ondanks de groei die ze heeft doorgemaakt, ondanks de bijlessen na schooltijd. Ondanks wie ze is als prachtig mensenkind, is het niet genoeg.
Wat een troost dat haar Schepper niet aan Cito-toetsen doet. Hij ziet geen hokjes, maar Hij ziet Zijn geliefde dochter. Daar kan geen AVI-niveau of bijles iets aan veranderen. En net zo lang tot school en de wereld haar ook zo ziet, strijd ik met liefde voor haar als ze weer niet in een hokje past.
Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.
Mag ik je meehelpen het schoolsysteem failliet verklaren?! Wat je beschrijft is zo herkenbaar voor onze oudste zoon! Nu zit hij op het sbo wat een verademing! ik zie hem weer wat opbloeien maar de schade Vd basisschool is helaas nog erg zichtbaar. Onze jongste gaat sinds kort ook naar de basisschool en weer houdt ik mijn hart vast. Kinderen zijn niet in hokjes te stoppen, ze doen alles op hun eigen manier en tempo!
Hier de andere kant van de medaille (dochter is hoogbegaafd) maar het resultaat blijft hetzelfde: ze past niet binnen de hokjes, dus is ze lastig… Zo naar.
Ha Lisanne,
Jammer hè, dat we allemaal kinderen op de wereld brengen die heel uniek en speciaal zijn
Sterkte met jou strijd tegen de hokjes en vakjes en voor je prachtig geschapen dochter!
Ha Betty,
Wat fijn dat je zoon een plek gevonden heeft op het Sbo! Maar, zonder alle scholen over 1 kant te scheren, het reguliere onderwijs kan zeker nog meer bijdragen aan de leercurve van ieder uniek kind. Ze zetten het allemaal keurig in de algemene visies en methodes maar in praktijk blijkt het toch vaak lastig…
Hier vanuit een andere hoek bekeken. Als moeder van 4 de ervaring met het consultatiebureau ook gehad. Ook de verandering in het basisonderwijs tussen de oudste en de jongste zien gebeuren en helaas ze komen er niet onderuit om ouders er bij te betrekken. Mag nu als vrijwilliger op school 1 op 1 kindjes begeleiden waarbij het thuis niet lukt om welke rede dan ook. Vind het een voorrecht te mogen doen al is het een druppel op een gloeiende plaat! Val school niet te hard aan, het is de hele maatschappij, helaas.
Ontzettend herkenbaar!
Wij doen niet aan , maar aan ❤️
En als moeder mét juffen achtergrond, krijg ik de kriebels van scholen die een kind in groep 3 vanaf het begin pushen met bijles en bijspijkeractiviteiten! Hoe kun je dan ooit plezier in lezen krijgen?!?
Een van onze zoons ligt gruwelijk achter op het gebied van lezen. School en wij als ouders hebben besloten om thuis alleen maar voor te lezen. Hij vindt het heerlijk!
Wat vervelend allemaal, zeg!
Als de leerontwikkeling van een kind stagneert, is het goed als de school ook kijkt waar dit vandaan komt. Welke onderdelen worden niet beheerst? En als er flink ingezet is op bijlessen maar ook daarvan blijven de resultaten uit, is een intelligentie test dan een optie?
Ooh zo herkenbaar. Ons mooie dappere slimme dametje van nogmaar 9 jaar zit al 6 maanden thuis met geen zicht op onderwijs na de vakantie. Het is zo triest. Ik vind je laatste alinea zo mooi
Dag Christien, heel herkenbaar!! Maar wat een mooie laatste alinea! We mogen onze kinderen koesteren. In de wetenschap dat Hij hen in Zijn hand houdt. En ons als ouders erbij!
Bedankt voor je mooie blog.
Groeten Hanneke
Wat een strijd kan dit zijn in deze prestatie maatschappij…onze kinderen hebben we van het regulier onderwijs afgehaald een paar jaar terug en zitten nu op de vrije school. Het doet hen zó goed, wat een verademing voor hen en ons. Daar kijken ze naar mijn ervaring veel breder en creatiever naar kinderen. Zegen toegewenst in je/jullie zoektocht.
Dank lieve mama’s voor al jullie reacties! Onze kinderen zijn allemaal zo prachtig gemaakt en uniek, en aan ons als ouders de mooie maar soms ook zo pittige taak om dat in ere te houden, ookal past het dan niet in de standaard hokjes en willen er van allerlei mensen iets aan toevoegen of juist niet. En met onze hemelse Vader in het vizier die exact weet hoe hij onze kinderen bedoeld heeft komt dat echt goed!
Huiswerk in groep 4..en niet zo’n beetje ook. Of wij vooral de tafels willen herhalen en die van vorige week ook, drie bladen opdrachten en 15 min per dag lezen.. Het is ook niet vrijblijvend, want we moeten afvinken.. school is bezig met Chromebooks en nieuwsbegrippen, maatschappij-dingetjes en andere vakken. Dus de basisvaardigheden,die juist zo belangrijk zijn om verhalen en gebeurtenissen ook echt te kunnen begrijpen en na te vertellen, die mogen wij ouders over nemen. Alsjeblieft terug naar de basics. Arie Slob, we bidden voor dubbel deel herstel voor t onderwijssysteem en veel wijsheid en invloed om Jezus wil.