Hulp van de mama-poli

Mama-poli.
Klinkt best goed hè?
Als een plek waar je 24/7 terecht kunt met al je vragen, frustraties, faliekant mislukte pogingen en whatever more als het op het moederschap aan komt. Ook midden in de nacht bereikbaar als je het echt even niet meer weet na de zoveelste keer dat je je warme bed uit moet voor een speen, het verjagen van een denkbeeldige draak of het verschonen van een nat bed.

Was het maar zo.

Ik loop in het dorp, met babylief in de kinderwagen als ik word gebeld. Ik zie geen nummer, maar neem toch op. De kinderwagen bestuur ik met mijn ene hand, terwijl ik in de andere de telefoon houd. Samen met twee tassen.

‘Goedemiddag mevrouw Karssen, u spreekt met de verpleegkundige van de mama-poli.’

Pats! Daar spat mijn baby-bubbel uit elkaar.

Ik sta aan de grond genageld.

Ik weet maar al te goed dat ze mij niet bellen om te vragen hoe het met mij, de baby en mijn andere kinderen gaat en of ik wat tips kan gebruiken voor een gebalanceerd gezinsleven.

Nee, deze lieve stem aan de andere kant van de lijn brengt me terug in een heel andere realiteit: die van ex-kankerpatiënt die nodig voor controle van haar borsten moet, nu de baby niet langer in mijn buik verblijft en de zwangerschapshormonen enigszins zijn teruggekeerd naar normale levels.

Het voelde nog zo fijn, met onze pasgeborene. Ik kon nog even doen alsof die andere realiteit er niet was, uit bescherming van mijn kinderen. Hoe tegenstrijdig eigenlijk, want ze hebben er meer aan als ik me wél laat checken natuurlijk. Maar het brengt zoveel emoties en spanning met zich mee, daar wil ik ze zo graag voor afschermen.

Na dat telefoontje deed ik dan ook aan struisvogelpraktijken. Ik stelde het maken van de afspraken uit. Plande ze uiteindelijk toch, maar dan in een bizar drukke week tussen alles door. Ik ging er alleen naar toe, want mijn man meenemen was oppas-technisch echt niet handig.

Daarbij: ik doe hier gewoon niet moeilijk over. Laten we het vooral een beetje praktisch houden.

Die ‘no-nonsense-act‘ van mij, daar zou ik nog eens een Oscar voor kunnen krijgen.

Ondertussen praat ik erover met de meisjes. Vertel ze over de onderzoeken en waarom. Tijdens een gesprekje over de komende onderzoeken kruipt mijn oudste dochter ineens op schoot en begint te huilen.

‘Ben je bang?,’ vraag ik.
Ze knikt. ‘Ik was vorig jaar zo bang dat je dood zou gaan, mam.’

Daar gaat mijn Oscar-nominatie. Ik huil met haar mee. Ik had geen idee. Ze is niet zo’n prater. Terwijl de andere dochter met tissues komt aangelopen, vertel ik haar hoe trots ik ben dat ze het vertelt. En dat ik ook bang ben. Maar dat onze Hemelse Vader er altijd is om dat tegen te vertellen. En dat dat helpt. Samen brengen we dat dan ook maar meteen in praktijk.

Voorlopig blijf ik als ex-kankerpatiënt verbonden aan de échte mama-poli. De mama-poli die ik aan het begin schetste, als 24/7 hulplijn voor het moederschap, heb ik niet nodig. In contact met mijn Vader red ik het wel.

Christien Karssen

Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.