I raise a Hallelujah

Het duurde even voor ik de spreekwoordelijke pen weer durfde op te pakken. Zo’n bevalling en eerste weken daarna is toch best iets dat even de aandacht vraagt. Ook de laatste paar zwangerschapsweken was ik niet in staat iets anders te doen dan overleven. Iets met twee hittegolven, 40 weken zwanger en twee dochters in ‘einde-schooljaar-conditie’.

Inmiddels is onze zoon Rafaël negen weken oud. En ik kan jullie alleen maar vertellen hoe FANTASTISCH ik het vind!

Want nooit in mijn leven heb ik me zo intens gelukkig gevoeld, met drie kids waarvan 1 baby. Ja, ondanks dat ik vorig jaar kanker kreeg en het juist nu ineens weer een enorm gespreksonderwerp is voor velen die op kraambezoek komen. Ondanks de nachtvoedingen, spuitluiers, wisselende voedingsschema’s en alles wat een baby erbij best intensief maakt.

Eerlijk is eerlijk, Rafaël is een makkelijke baby. Geen huiluurtjes, reflux, krampjes of wat dan ook. En daar ben ik echt enorm dankbaar voor. Maar los daarvan is er ook iets in mij veranderd. Want zo intens gelukkig zijn kon ik heel lang niet. Het leven is me nou eenmaal lang niet altijd goed gezind geweest. De komst van onze zoon voelt alsof alles wat hiervoor is gebeurd, plaats heeft moeten maken. God richtte mij op om ervan te getuigen. Want wat een grote God hebben we! Hoe ik dat kan zeggen, ondanks alles, is me soms ook nog een raadsel.

Maar neem nou bijvoorbeeld de naam van onze zoon: Rafaël. Hij stond gewoon op het lijstje tussen nog een aantal andere opties. Na een tijdje wikken en wegen kwamen we er samen uit dat het deze moest worden. Toen ging ik eens opzoeken wat deze naam eigenlijk betekent.

God geneest.

Wat? Nee, zou het? Nee dat kan echt niet…  Wàt een enorme knipoog van Boven dit! Maar haast te groot. Kan ik dit zomaar aannemen? Ik ben nog te bang dat ik iets omarm wat misschien toch over een jaar of twee niet waar blijkt te zijn. Dat eeuwige stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘pas op Christien, straks word je weer teleurgesteld’.

Dagen ben ik er van uit m’n doen geweest. Durfde ik deze stap te zetten? Te vertrouwen op deze prachtige belofte die in de naam van onze zoon ligt?

Ik heb de stap gezet. Kon ook niet anders. Wonderlijk vertrouwend. Wetend dat Hij erbij is. Hoe dan ook.

I raise a hallelujah, with everything inside of me
I raise a hallelujah, I will watch the darkness flee
I raise a hallelujah, in the middle of the mystery
I raise a hallelujah, fear you lost your hold on me!

I’m gonna sing in the middle of a storm
Louder and louder You gonna hear my praises roar.
Up from the ashes hope will arise.
Death is defeated, the King is alive!

Bethel Music, Raise a Hallelujah

Christien Karssen

Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.