Ik ben gewoon bang

Daar zit ik dan, zondagavond. Voor komende week staat alles al gepland. Ik was helemaal niet van plan nog iets te gaan schrijven voor het blog. Maar ik doe het wel. Want ik moet dit gewoon met jullie delen.

Vanmorgen (maandag) om 8.00u, misschien wel terwijl je dit leest, wordt onze jongste zoon geopereerd. Geen ingewikkelde ingreep, zijn neusamandelen worden verwijderd en hij krijgt in beide oren buisjes. Hij is namelijk al bijna een jaar doorlopend (zwaar) verkouden. Dat terwijl hij net 13 maanden is. Die verkoudheid plus de afgelopen vijf maanden steeds oorontstekingen, looporen, drie keer antibiotica en een aantal keren druppels was voor de artsen ook eindelijk genoeg. Er wordt wat aan gedaan.

Ook al is het een onwijze routine ingreep die de arts waarschijnlijk bijna met z’n ogen dicht kan uitvoeren, ik vind het toch spannend. Ik ben helemaal niet bang aangelegd, maar in dit geval voel ik een soort über kwetsbaarheid die ik niet kan afschudden. Het gaat wel om mijn kind. Mijn kind dat de eerste drie maanden van z’n leven al zoveel pijn heeft moeten doorstaan door heftige reflux en nu ook alweer maanden niet lekker in zijn vel zit. Het is gewoon wel een keer genoeg.

Ik ben gewoon bang. Bang dat die operatie meer pijn doet dan zou moeten. Of dat het herstel niet lekker gaat. Of erger nog, dat het gewoon niet helpt. Tegelijk vind ik mezelf een zeikerd. Het gaat om een routine ingreep, niet om een ongeneeslijke ziekte. 

Het stormt dus een beetje in mijn hoofd. En als ik niet oppas, word ik er nog chagrijnig door ook. Maar God is een God van trouw. Met mijn verstand besloot ik zojuist dan ook mij daar ook nu weer op te richten. Het herinnerde mij aan de Bijbelteksten die we op Jesse zijn geboortekaartje hebben gezet:

Je bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en ik houd zoveel van jou dat ik de mensheid geef in ruil voor jou, ja alle volken om jou te behouden. Jesaja 43:4

Dit zegt Vader God over ons. Zoveel houdt Hij van ons. En nu ik morgen mijn kleine jongen over moet geven aan de artsen, snap ik zo goed waarom God alles en iedereen overheeft voor Zijn volk. Het is een onverklaarbare, grote hoeveelheid liefde die je als ouder hebt voor je kind.

Naast deze tekst, staat ook onderstaande tekst uit Jesaja op Jesse zijn geboortekaart:

Wees niet bang want ik ben bij je, vrees niet want ik ben je God. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met Mijn onoverwinnelijke rechterhand. Jesaja 41:10

Dit lieve moeders… geldt voor ons allemaal! En zeker ook voor Jesse en mij.  Ja, het is gewoon spannend als je kind het ziekenhuis in moet. Ik vind het echt lastiger dan ik had verwacht. Maar het is voor het goede doel. Hij gaat er beter van worden. Ik vertrouw erop dat de artsen weten wat ze zeggen en doen. En ik vertrouw nog meer op God die er ook de hele dag weer bij is. En dat Hij Jesse beschermt en mij kracht geeft. Omdat wij kostbaar zijn en Hij ons zal helpen. Amen.

P.S. Jullie begrijpen vast dat mijn prioriteit de komende week ligt bij mijn gezin. Toepasselijk, want het thema is ook trouw zijn aan je gezin. Deze week staat er voor jullie gelukkig al wel van alles gepland voor het blog. Het thema trouw zijn aan je gezin wordt dan ook heel mooi kan ik je vertellen!