Ik ben onzeker over mijn lichaam

Hij heeft geen moeite met mijn flubberbuik. Hij let niet op mijn wallen en afgebladderde nagellak. Hij merkt mijn beenharen wel op, maar vindt ze lekker prikken. Hij maalt niet om wanneer ik voor het laatst heb gedoucht. Hij neemt me helemaal zoals ik ben, op een goede en een slechte dag.

Onze kinderen houden onvoorwaardelijk van ons en wij van hen. Waarom vind ik dat dan zo lastig mezelf te accepteren? Ben ik na dertig jaar nog steeds bezig met wat anderen van mij vinden? Ik had gehoopt inmiddels die fase wel voorbij te zijn. Sinds de dag dat mijn oma zei dat ik ‘een bolle toet’ begon te krijgen, toen was ik ongeveer zeven, ben ik me bewust van mijn gewicht. Zo zie je maar dat woorden veel kracht hebben. Ook m’n vader zei weleens dat ik op m’n buikje moest letten. Het was niet onterecht, mijn buik is immers de plek waar ik snel aankom, maar ik had liever hulp gehad in plaats van opmerkingen.

Inmiddels weet ik dat ik dankbaar mag zijn voor m’n lichaam en dat een kilo meer of minder niks doet met de liefde van mensen om mij heen. Ook weet ik op welke voedingsmiddelen ik goed reageer en wat ik beter kan laten staan. Toch is die onzekerheid over mijn uiterlijke vertoning diepgeworteld.

Wat me opvalt is dat het moeilijk is om uit te komen voor je onzekerheden als ze relatief gezien niet zoveel voorstellen. Ik ben absoluut niet dik, mijn wallen vallen erg mee, heb mooie lange haren en zie er over het algemeen prima verzorgd uit. Als je dan begint over je buikje, gaan de ogen om je heen vrijwel meteen rollen. ‘Je ziet er geweldig uit joh’, volgt vaak direct. Ontzettend lief natuurlijk, maar het doet zo weinig recht aan het achterliggende gevoel.

Wist je dat God schoonheid als eigenschap speciaal aan de vrouw gegeven heeft? Dus het is niet zo gek dat ik er waarde aan hecht. Natuurlijk verlangt Hij vooral naar innerlijke schoonheid, maar ook door middel van je uiterlijk weerspiegel je iets van God. En volgens mij hangt het erg met elkaar samen: als je je vanbinnen mooi voelt, heb je meer energie om iets aan de buitenkant te doen. Als je je vanbinnen lelijk voelt, kan de buitenkant je wellicht gestolen worden.

Hoe mooi zou het zijn om deze wisselwerking te kunnen bespreken met anderen? Het is zo fijn als je diepere laag ook begrepen wordt. Verzamel bijvoorbeeld vriendinnen om je heen die je bemoedigen én doorvragen. Vrouwen die zich kunnen inleven in jouw hart en durven zien wat daar leeft.

Mijn oudste zoontje vroeg twee maanden na de bevalling van mijn tweede: ‘Mam, is je buik alweer plat?’ ‘Nee lieverd, nog niet.’ Maar dat is ok. Ik voel me gelukkig en straal blijdschap uit. Dat is veel belangrijker.

Christianne

Getrouwd en jongensmama | Taartenliefhebber | Gevoelig | In een proces van mildheid naar mezelf | Dromend van een leven op het platteland