Ik had geen idee wat moederschap inhield

“Kom Mads, ik leg je in je eigen bed.”

Tijdens het tandenpoetsen vanavond ging hij er eindelijk uit: z’n laatste bovenste melk-snijtand. Tanden wisselen is iets wat hij heel spannend vindt. Hoe dat voelt in zijn mond. Of hij nog wel kan eten morgenochtend. Even in ons bed slapen is dan de oplossing voor zijn onrust. En als ik zelf naar bed ga, leg ik hem terug.

Ik til zijn grote lijf op en loop met hem naar z’n kamer. Zijn benen klemmen zich om m’n middel. Zijn armen om mijn nek. Na drie stappen denk ik, man wat word je zwaar. En in de vier stappen die ik nog zet tot zijn bed, komen de afgelopen jaren als een film voorbij.

Over twee maanden is hij jarig. Ik weet nog als de dag van gisteren dat de bevalling begon en ik twee weken voor de uitgerekende datum op Kerstavond m’n zoon vasthield. Mijn eerste kind voegde zich heel plotseling, of eigenlijk sneller dan gedacht, in onze wereld. De zorg voor hem ging gelijk aan en ik weet nog dat ik heel even dacht: Waar is de pauzeknop?

Maar er is geen pauzeknop.

Nog steeds niet, weet ik nu bijna zeven jaar later.

Zeven jaren van zoeken naar manieren in het leren omgaan met elkaar. Van clashes tussen ons temperamentvolle en wilskrachtige karakter. Van momenten met veel geknuffel en hard gelach. Met de komst van een broertje en een zusje, met jaren vol onzekerheid maar ook groei als moeder én vrouw. En ook als geliefden.

Ik vind het op veel momenten maar wat spannend, dat vader en moeder zijn. De verantwoordelijkheid voor het opvoeden van kinderen in deze wereld is geen kattenpis. En ondanks alle opvoedtips en boeken over liefdevol en goed ouderschap, is het voor niemand hetzelfde en moet je zelf je weg vinden. Dat blijft, want elke fase is anders en heeft zijn eigen uitdagingen.

Vooral de momenten dat ik mezelf tegenkom in het moeder-zijn vind ik irritant. Dan kruip ik het liefst veilig naast iemand, tot ik weet hoe het zal gaan. Eigenlijk willen we op die momenten allemaal hetzelfde gevoel van veiligheid en geborgenheid. Gewoon iemand die tegen je zegt: het komt wel goed schatje, je doet het goed schatje.

Ik had zeven jaar geleden echt geen idee wat moederschap inhield.

Ik til Mads in zijn hoogslaper en hij draait zich als vanzelf op de goede plaats. Ik aai hem nog een keer door z’n haar en met een dankbaar hart fluister ik: “Er is geen pauzeknop. Voor niemand. Ook niet voor jou. Maar wat doe jij het goed schatje. We made it here. And we made it good.”

Dit blog is eerder gepubliceerd in oktober 2020.