Ik heb geen idee, maar draag me God

Je bent alweer diep in slaap als ik je optil en naar je bed breng. Het is 2.05 uur en zoals vrijwel elke nacht heb je op dit tijdstip honger. Hoewel ik elke nacht even zucht van ongenoegen als ik je hoor om deze tijd, geniet ik er even later ook van dat je aan mijn borst ligt te drinken.

Het ontroert me dat je zo tevreden bent, je zo aan me overgeeft. Terwijl ik na het voeden met jou slapend in mijn armen naar je slaapkamer loop, bedenk ik hoe kwetsbaar je bent. Zonder mij kom je om van de honger. Je kunt jezelf geen schone luier geven en je kan jezelf niet opvangen als ik je laat vallen.

Ineens voel ik de overweldigende verantwoordelijkheid voor jou en je zus. Wat een opgave is het om jullie groot te brengen in deze tijd, waarop de aarde staat te schudden op haar grondvesten. Grenzen gaan dicht, levensmiddelen, zeep en tissues vliegen de winkel uit en de druk op de medische sector is enorm.

Jij hebt er allemaal geen weet van. Jij vertrouwt volledig op mijn zorg. Dat ik je eten geef als je honger hebt. Je luier verschoon als die nat is. Je troost als je huilt. Jij slaapt zorgeloos verder na je voeding, je wereld is nog zo klein. Ik loop terug naar mijn bed, maar kan de slaap niet vatten.

Ik maak me zorgen. Om je beide opa’s en oma’s. Ineens komt de realiteit keihard bij me binnen dat ze ‘ouderen’ zijn, behoren tot de risicogroep voor wie het Corona-virus ernstige gevolgen kan hebben. Alleen via videobellen kunnen ze op dit moment van jou genieten. Ik maak me zorgen om ons land, om mensen die denken dat het ‘maar een fikse griep is’. Om hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn als het leven niet meer zijn dagelijkse gangetje gaat, maar een virus het totale leven platlegt.

De volgende avond lees ik voor het slapengaan Prediker 7:14:

Geniet wanneer het goed met je gaat. Maar bedenk in moeilijke tijden: “Ook deze dagen heeft God gemaakt, net zoals die andere dagen.” Een mens heeft geen idee van wat er in de toekomst gebeuren zal.

Die laatste zin slaat bij me in als een bom. De perfectionist in mij, de controlfreak wil alles maar kunnen beheersen, beredeneren en oplossen. Ik volg liveblogs, kijk voortdurend journaals en check hoe en waar het virus zich verspreidt. Ik heb geen idee hoe de komende weken eruit gaan zien, maar ik ben snel geneigd me er suf over te piekeren.

Het is alsof God me in gedachten geeft: zoek Mij op de momenten dat je bang bent en vergeet die journaals en liveblogs. Als ik die nacht nadat ik je heb gevoed weer in een maalstroom van doemscenario’s en ‘wat als-gedachten’ beland, probeer ik te zijn zoals jij. Ik bedenk me dat er niemand anders is dan mijn Vader, van Wie ik alle zorg en troost verwacht. Ik beeld me in dat Zijn armen onder me zijn, denk aan Bijbelteksten waar hoop uit spreekt. Ik heb geen idee wat er in de toekomst gebeuren zal, maar juist daarom: ik laat me dragen.

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.