Ik mis de kerk. Toch?

Ik mis de kerk. Toch?

Nee, het is niet eens zo dat onze gemeente helemaal dicht zit. We mogen er zelfs mét kinderen naartoe én zingen. Want het gebouw schijnt één van de veiligste kerkgebouwen te zijn als het gaat om ventilatie en afzuiging, aldus een van onze voorgangers. Volgens de RIVM richtlijnen mogen we 20 minuten samen zingen, mits de anderhalve meter gewaarborgd kan worden. Nou, dat moet met dertig man in een zaal van duizend wel lukken.

Maar toch. Het is niet hetzelfde. Ik ben er nu sinds de heropening drie keer geweest. Niet eens met het hele gezin, dat is ondanks de kinderkerk toch teveel gedoe. De oudste vindt het allemaal te spannend en de jongste slaapt vaak nog eind van de ochtend. Dat ritme verstoren is geen succesfactor voor de rest van de dag.

Die uitdagingen hadden we pre-corona ook al, daar is niets in veranderd. Maar wat is het dan, dat zo anders is? Wat mis ik nou eigenlijk precies?

Ik deelde dit een aantal weken geleden in de stories met jullie, volgers van Power to the Mama’s. Ik kreeg heel veel reacties. “Ik mis de kerk ook, het samenzijn en samen zingen”, schreven er veel. “Ik mis vooral de koffie achteraf, het contact met anderen”, schreven ook een aantal anderen. “Het uurtje gefocust met God bezig zijn, dat mis ik het meest. Dat lukt thuis niet met loslopende kinderen”, schreef nog iemand anders.

Het zette me aan het denken. Want de drie keer dat ik er was, waren er nooit veel mensen die ik ook goed ken. Iedereen kennen is in zo’n grote gemeente lastig. Ondanks een paar bekenden, voelde het toch alsof ik in een nieuwe kerk zat. Nou ben ik sociaal genoeg om een praatje te maken, maar het voelt anders. Ik mis ook veel over hoe het met anderen gaat, de verbinding is er niet meer zo.

Aanbidden door te zingen is voor mij niet gebonden aan de kerk, dat kan ook daarbuiten met z’n tweeën thuis bijvoorbeeld. Het niet goed kunnen volgen van de kerkdienst thuis, dat herken ik enorm. Dat lukt mij ook niet met de twee jongens om mij heen. En nee, het lukt me ook niet altijd om de online dienst op een ander moment te kijken.

Na lang nadenken, ben ik er wel achter dat ik niet de kerk an sich mis. Ik mis gewoon de ongecompliceerdheid van dingen. Gewoon, op zondagochtend opstaan en naar de kerk gaan. Daar een mooie tijd hebben en weer naar huis gaan, met stof tot nadenken en een hart vol liefde voor God en de wereld. Momenten dat  je bekenden en onbekenden uit je kerk in de ogen hebt kunnen kijken en de vraag hebt kunnen stellen: hoe gaat het met je, kan ik iets voor je doen? Of op een doordeweekse dag met vriendinnen praten over het geloof en moederschap, onder het genot van een kop koffie en spelende kinderen.

We leven gewoon in een nieuwe wereld. Het is nu zoeken naar nieuwe manieren die net zo fijn en opbouwend zijn, net zo verbindend en uitreikend en die net zo goed voeden en groeien in geloof bevorderen. Ook al mogen dingen gewoon nog in beperkte mate, het is vaak zo ingewikkeld. Ik moet vijftien keer nadenken over wie er wel of geen verkoudheid onder de leden heeft, of er contacten zijn geweest met besmette personen en of dat wat ik wil doen met anderen, ook mag volgens de huidige maatregelen. Ik ben vaak al moe van het nadenken voordat ik begin.

Ik blijf in ieder geval zoeken naar manieren om gevoed te blijven en te dienen. Want een crisis is een kans om te groeien. In alles.