Ik weet het niet!
“Schrijf het maar op, dat helpt.” De boodschap van Boven was duidelijk. Maar hoe moet ik schrijven over wat er op dit moment in mijn leven gebeurt? Ik weet het niet. En zo komt er wekenlang geen zinnig woord op papier.
Begin januari kregen we slecht nieuws. De kanker in Alex’ longen wint terrein. Mogelijk moeten we overstappen op een andere behandeling. Eentje waar hij goed ziek van wordt. Die boodschap zou ooit komen, dat wisten we allebei. Maar dat ‘ooit’ nu al zou zijn? Het bleek voor ons beiden een fikse mentale klap.
En nu? Nu is mijn brein in de war. Het is een grote stofwolk daarbinnen. Ik weet bijna niks meer zeker, keuzes maken is ineens een enorme opgave. Want hoe lang hebben we nog kwalitijd samen? Elke beslissing die ik neem, voelt per definitie als de verkeerde.
Het eerste wat ik dus al niet weet, is hoe vaak dat zinnetje: “ik weet het niet”, de afgelopen weken over mijn lippen kwam. Het was het antwoord op bijna alle vragen die me gesteld werden. Normaal weet ik dingen best heel goed. Maar nu niet.
Hoe gaat het met je? “Ik weet het niet.”
Ga je morgen werken, of blijf je thuis? “Ik weet het niet.”
Gaat papa nu dan dood? “Ik weet het niet.”
Heb je goed geslapen? “Ik weet het niet.”
Mama, wat eten we vanavond?
Ik. Weet. Het. Niet!!!
En de ergste vraag is nog wel: “Hoe is het nu met Alex?” Want vreemd genoeg: dat wist ik ook niet. Ik stamelde vaak maar wat over zijn medicatie en hoe de CT-scan er uitzag. Na het slechte nieuws namen we afstand van elkaar. Je zou denken dat elkaar negeren ‘heading for disaster’ is als je juist samen sterk moet blijven. Maar we hebben nu een aantal keer ervaren dat we elkaar flink in de haren kunnen vliegen als we er over proberen te praten voordat we voor onszelf de situatie ‘op orde’ hebben.
Ik heb een week niet geweten hoe het met hem ging. Tot we even samen buiten de deur gingen lunchen. Toen kwamen we allebei uit ons isolement. Het leverde een mooi maar pittig gesprek op en we vonden elkaar weer een beetje terug.
Het duurde nog eens twee weken voordat ik ook weer een beetje wist hoe het met mezelf ging. Dit is nieuw. Dat terneergeslagen, lege, machteloze gevoel blijft me in zijn greep houden. Maar ik wil er heel graag vanaf, want ik ben dit niet.
Het is dik drie weken na het slechte nieuws als ik mijn laptop weer open klap om te schrijven. De hoeveelste poging het wordt om iets op papier te zetten? Juist: ik weet het niet. Het zal wel weer niets worden, vertel ik mezelf. Maar blijkbaar wist Hij dat het de juiste dag was. Terwijl ik nog zoek naar woorden, open ik tussendoor mijn bijbelapp. De dagtekst:
Want ik weet dat mijn Redder leeft. Uiteindelijk zal Hij mij uit het stof optillen, zodat alles weer goed komt.
Job 19:25, basisbijbel
Als ik zelf geen woorden meer heb, krijg ik Zijn woorden.
Til me maar op Heer. Blaas die stofwolk uit mijn hoofd. Ik zou het fijn vinden als ik het allemaal weer een beetje weet. En als ik weer kan schrijven. Want dan komt het voor nu wel weer goed.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Je bent een kanjer!
Dankjewel Mirjam, ik doe m’n best…
Wat een zware weg en wat een rauwe openheid. Ik leef met jullie mee en bid mee. Moge God jullie zegenen! Jullie zijn mooie mensen!
Sjonge, ik lees voor het eerst een blog van jou. Wat een heftige tijd voor jou/jullie gezin. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik wilde gewoon even een blijk van liefde geven. Ook al ken ik je niet. Houd moed, sterke vrouw!
Ontvangen! Dankjewel, superlief!
Iedere keer grijpt je blog me. En lees ik een sterke vrouw. Lieve Petra het is oké als je het soms niet weet. Hij weet het altijd.
Thanks Jolanda, liefs!
Dat is toch ook maar niet niks, waar jullie over moeten beslissen en steeds weer mee moeten leren dealen. Bewondering voor jullie moed en eerlijkheid! Dat Hij ook in deze tijd een Vader voor jullie mag zijn, bij wie het ook okee is om af en toe onder de dekens weg te kruipen en niets te willen zien. Alleen of samen. Totdat Hij de deken weer zachtjes terugslaat en je helpt weer op te staan. Veel sterkte!
Dank voor je mooie berichtje, Manon! En ja, die dekens…;-)
Heftig en zoveel wat je ook niet kunt weten. Veel sterkte!
Dankjewel Willianne!
Hoi Petra, deze tijd zal voor jullie extra spannend zijn lijkt me. Gebed voor jullie, je eigen leven overhoop en de wereld zo onzeker en surrealistisch nu.
Sterkte, liefs, Heleen
Hoi Heleen, dank voor je reactie. Lief dat je aan ons denkt. Ik vind het inderdaad een heel geregel en gedoe, maar het voordeel is dat we inmiddels gewend zijn om vaak van ritme te switchen. Elke dag kan weer anders zijn. We proberen het rustig en overzichtelijk te houden, maar dat is niet altijd makkelijk. En het is voor niemand makkelijk, dit. Ik bid ook voor jullie en alle andere gezinnen.