Ik zie het licht niet
Kijk es mama! De maan! En ook licht! Heb je het licht gezien?’ Ik loop met mijn drietal vanaf de opvang richting de auto, als Jurre deze woorden roept en naar boven wijst. Ik kniel naast hem en zie dat hij gelijk heeft. Het is ijskoud en kraakhelder, dus de maan is al goed te zien, met een grote stralende ster ernaast.
Die tien seconden daar met mijn peuterzoon zijn tien zeldzame seconden deze maand. Tien seconden kijken naar het licht.
Tien seconden stilte in de decemberchaos.
De decemberblues voel ik flink dit jaar. De feestmaand is toch echt moeilijker zonder Alex. Naast de feestdagen zijn alle drie mijn kids jarig. De afstreeplijstjes en agendapunten zijn ontelbaar. Ik kan ineens ook slecht tegen de korte, donkere dagen. Het voelt alsof de natuur waardevolle uren van mijn beschikbare tijd afsnoept.
Die avond scroll ik even door mijn socials. Ik ben er snel klaar mee, de berichtjes irriteren me mateloos. De adventskalenders en kerstbomen vliegen me om de oren. Prachtig geschreven teksten over verwachtingsvol uitkijken naar het kindje Jezus. Het Licht van onze wereld. Met een zucht gooi ik mijn telefoon net iets te hard aan de kant.
En dan is het maandagavond 14 december. Die middag sijpelden de berichten uit Den Haag al binnen. De regen sijpelt in het donker langs de ramen als ik de tijd heb om de toespraak van premier Rutte terug te kijken. Ik hoor mooie uitspraken over het hebben van veerkracht, elkaar beschermen en de moed niet verliezen. Gevolgd door een arsenaal aan aangescherpte maatregelen. Bij het horen dat ik toch weer thuisonderwijs moet gaan geven, zakt de moed me toch echt wel in de schoenen. Rutte kan honderd keer zeggen dat ik veerkrachtig moet zijn, maar in mij is niets meer om mee te veren.
Acht maanden geleden gingen Alex en ik de eerste lockdown nog samen in. Hoewel hij toen al heel ziek was, kon hij nog op Jurre letten terwijl ik met de meiden bezig was of probeerde wat te werken.
En nu?
Hoe moet ik dit doen in mijn eentje?
Ik kan dit niet. Ik mis Alex, ik mis dierbare mensen dichtbij me. Ik mis knuffels. Ik mis iets wat me overeind houdt.
De laatste weken kreeg ik van verschillende kanten Bijbelteksten aangereikt die spreken van licht in het duister.
En dit is de boodschap die wij van Hem gehoord hebben en aan u verkondigen, dat God licht is en dat in Hem in het geheel geen duisternis is. (1 Joh. 1:5, HSV)
Jezus begon weer les te geven. Hij zei: “IK BEN het licht voor de mensen. Iemand die Mij volgt, hoeft nooit meer in het donker te leven. Hij zal wandelen in het licht dat leven geeft.” (Joh. 8:12, BasisBijbel)
Ik lees ze na de toespraak nog eens door. Dit keer kan ik er echt even helemaal niets mee. Mijn gedachten gaan weer naar de tien seconden op het plein met mijn zoon. Het enthousiaste stemmetje van Jurre klinkt weer in mijn hoofd: ‘… en ook licht! Heb je het licht gezien?’.
Feest van licht, eerlijk? Het zal me wat. Ik vind het vooral donker. Het is buiten donker, het is in huis inmiddels donker. En het is donker in mijn hoofd.
Sorry Heer, bedankt voor Uw berichtjes. Maar ik zie het licht even niet.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Hai Petra, bedankt voor het delen. Heel veel sterkte aankomende tijd!!!
Ik zal voor je bidden!!
Lief, dankjewel!
Lieve Petra
Mijn lieve man overleed vorig jaar, 38 jaar. En de eerste lockdown moest ik dus alleen doen. Het ergste? Geen knuffels krijgen van andere volwassenen. En hulp is ineens op een laag pitje, want iedereen is drukker dan druk. Wat ik heb ontdekt? Bid en je krijgt wat je nodig hebt. En dat kan een ingeving zijn wie je kunt benaderen voor hulp, dat kan een fb- bericht zijn van iemand die hulp biedt… En probeer maar te denken: Ik mis hem, dat mag en daardoor gaat het gewoon niet en da’s prima. Morgen is een nieuwe dag… Je bent niet alleen!
Lees je teksten met ontzag Petra! Wat n beproevingen voor jou. Geen woorden..
Moest onbewust aan dat lied denken: Als alles duister is ontsteek dan een lichtend Vuur wat nooit meer dooft.. (Taize vlgs mij)
Groet!
Beste Petra, wat een verdrietige en eerlijke blog. Bij mij kwam het liedje ‘Vandaag’ van Kinga Ban in me op, iemand die als geen ander wist hoe het was om te leven zonder (aards) licht en als je zicht weg is: ‘Als je om je heen kijkt, maar je ziet niet wat je hoopt. En als het lijkt of je al tijden zonder toekomst verder loopt. Bedenk dan, als je zicht verliest: je loopt in Iemands zicht. De Aanwezige verlaat je niet..’
Veel sterkte in deze moeilijke tijd!