Ik zie, Ik zie, wat jij niet ziet
We zitten aan tafel, met dampende bordjes ‘pasta met rode saus zonder dingetjes’ voor onze neus. En een bakje vla voor het nog steeds hongerige bekkie in de kinderstoel. De meisjes doen tussen de happen door ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’.
Ik strooi kaas over Elin’s pasta, als ze ineens zegt: “Papa, je moet niet doodgaan hoor! En als je dat wel doet, dan…” Ze kan haar zin niet goed afmaken, maar de onmacht is door de felheid van haar stem goed hoorbaar.
Slik. Mijn meisje van zeven, onze kleine serieuze denker. Ze heeft een paar dagen laten bezinken wat we haar verteld hebben, kwam af en toe een extra knuffel halen, maar besluit nu de confrontatie aan te gaan. Help! Kinderpsycholoog, waar ben je? We hebben de intake nog niet eens gehad.
Ik zie Alex schrikken, terwijl ik in een split-second zoek naar een reactie. Haar een knuffel geven en zeggen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Zeggen dat papa altijd bij ons blijft. Dat is wat ik nu het allerliefste op deze wereld zou willen doen. Maar dat kan niet, want dan zou ik liegen. Ik besluit het bij de feiten te houden. ‘Lieverd, de dokters gaan heel erg hun best doen om te zorgen dat papa zich snel weer wat beter voelt.’
Toen we haar twee weken geleden vertelden wat er met papa aan de hand was, had ze dezelfde felheid. We hebben het K-woord toen niet genoemd, maar verteld dat papa dezelfde beestjes in zijn longen heeft, die oma in haar buik had. Haar reactie was toen ook treffend: “Ja. En oma is nu dood. Duhusss…”
Dat papa medicijnen krijgt, die hem beroerd maken, is in haar wereld al helemaal slecht te verkroppen. Want medicijnen horen je beter te maken, niet zieker. Het is allemaal al lastig te bevatten voor onszelf, laat staan voor haar.
“Als je ooit boos bent, of verdrietig, of bang, dan mag je het altijd zeggen he?” begin ik mijn poging om haar gerust te stellen. “Je mag naar papa of mama komen, naar de juf, maar ook naar de Here God gaan. Hij ziet jou altijd. En je mag ook huilen. Dat doen papa en mama soms ook.” Blijkbaar is dat te veel informatie, want ze blokkeert direct mijn monoloog. “Ik wil er nu niet meer over praten! Gaan we zo nog naar de supermarkt?”
Terug aan tafel. Onze kleuter hoort het allemaal aan, propt nog een handvol kaas in haar mond en mompelt ondertussen: “Sellig in de hemel.” Ik reageer: “Wat zeg je, Nadia?” Ze herhaalt het voor me: “Het is gezellig in de hemel. Dichtbij Jezus! Oma Lenie is daar, oma Adrie, opa Aart, Sita de hond, papa mag daar best naartoe. Kunnen ze koffiedrinken!”
Elin, nog niet overtuigd van het argument van haar zusje, kijkt Alex aan als ze ietwat benauwd zegt: “Maar, maar dan zie ik jou nooit meer…”
Ik moet mijn tranen inmiddels tegen houden. Maar dit keer weet mijn sterke vent gelukkig wat hij moet zeggen. Hij antwoordt met een heldere stem: “Maar dan zie ik jou wel hoor!”
Ik zie, Ik zie, wat jij niet ziet. God geeft mij steeds deze woorden, de afgelopen weken. Hij ziet, wat ik (nog) niet zie. Ik zie het soms even niet meer. Ik zie Hem soms even niet meer.
Maar Hij ziet ons wel.
Foto: Unsplash – Taylor Boggs
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Oooh, Dank je wel!!!!
Lees met tranen in mn ogen je verhaal Petra. Mooi geschreven en pijnlijk confronterend hoe je ziekte en dood moet uitleggen aan jullie kleintjes. Ik wens en bid jullie heel veel gezondheid en sterkte toe.
Hoi Robert-Jan, dat is lang geleden! Dank voor je berichtje. Ja, het zijn dingen waar je ze het liefst zo lang mogelijk van wilt weghouden. Ze zijn nog zo klein…maar ook heel dapper! We voelen ons echt gedragen door al het gebed en alle lieve reacties. Groetjes Petra
Wij bidden voor jullie.
Lieve lieve Peet, brok in m’n keel!! Wat kan je prachtig schrijven! We blijven bij jullie in gebed.
Mooi verwoord, jouw struggle, die van Elin, die van jullie allemaal. Het is zwaar. That’s it. X
Lieve Petra wat een vreselijk nieuws. Veel kracht en liefde om jullie heen
Liefs Nelleke
Petra, in het kleine dorp waar je geboren bent hoorden we van dit bericht. k Wil je laten weten dat we elke 2 weken wanneer we als gebedsgroep bij elkaar komen, voor jullie bidden. Om dat niet te vergeten hebben we jullie naam op een gebedskaartje geschreven.
Had God onze naam ook niet ergens opgeschreven?!
Heel veel sterkte
Hallo Dikkie, dank voor je lieve berichtje. Het is ontroerend bijna, dat er zoveel voor ons gebeden wordt. En dat kleine dorp…blijft altijd klein. Zelfs als je er al jaren ‘weg’ bent, wordt er nog met je meegeleefd. En dat is mooi. Een mooi dorp met mooie mensen!