-
02 mrt 2020
-
Moederschap, Vrouw zijn
-
door Christien Karssen
-
0 comment
(Im)perfectie
Sinds ik drie kinderen heb gekregen, kan ik wel stellen dat de uiterlijke veranderingen ten gevolge daarvan nogal wat voeten in aarde hebben. Ik doe een klein beetje aan struisvogelpolitiek als ik mijn kleding kies en voor de resterende confrontaties met spiegels houd ik mezelf voor om mijn imperfecties te omarmen.
Goed, het is pas zes maanden geleden dat ik mijn derde schatje op de wereld zette, dus ook het ‘wees lief voor jezelf-principe’ pak ik nog even mee. Mag best, vind ik.
Ik weet eigenlijk ook wel dat het prima is om de tijd te nemen weer mijn oude zelf te worden na wat zich in de afgelopen twee jaar heeft afgespeeld. Na de kanker en een derde zwangerschap is er gewoon ontzettend veel veranderd. Eerlijk gezegd weet ik ook niet goed waar ik die oude, vertrouwde versie van mezelf moet zoeken. Komt vast nog ergens van onder de wollige hormoongestuurde babymodus vandaan. Ooit.
Ik doe wel dingen die me helpen weer een beetje normaal te worden. Zo ging ik onlangs kickboksen. Say what? Ja, in zo’n echte vechtsportschool ook. Waar je hele imponerende spierbundels voorbij ziet lopen. Ik keek naar ze. En zij keken terug. Waarschijnlijk met de vraag in hun hoofd wat ik daar in vredesnaam kwam doen. Met in plaats van spierbundels mijn moeder-hangbuik pontificaal in hun gezichtsveld.
En ik? Ik genoot!
Wat een onwijs heerlijke workout had ik! En dan niet omdat ik na die sessie krom liep en mijn zes maanden oude baby van negen kilo bijna niet meer op kon tillen vanwege de spierpijn. Ook niet omdat ik nogal onder de indruk was van wat de spierbundels allemaal presteerden. Die heb ik namelijk helemaal niet meer gezien. Ik vergat alles en iedereen om me heen door dat kickboksen!
Ik was namelijk even niet mama. Even niet verpleegkundige. Even niet ex-kankerpatient. Ik zat dat hele uur lang niet vast in mijn hoofd. Voor het eerst was ik even helemaal los van de voortdurende stroom van ingewikkelde gedachten over hoe mijn leven op dit moment loopt. Het kan dus!
Na afloop van de les werd er een foto gemaakt van het clubje collega’s met wie ik de les volgde. Iedereen prachtig slank en met perfect platte buik. Behalve ik.
Die buik van mij, die is niet plat. Mijn lijf is nog niet ontzwangerd. Mijn hoofd zit vaak vol. Maar mijn hart? Dat ging voor het eerst sinds hele lange tijd weer open voor het goede van het leven. En dat dus door ver buiten mijn comfortzone te gaan en deze kickboks-les te doen.
Ik betrapte me er toch op dat ik excuses maakte naar mijn collega’s voor de staat van mijn lijf, zo zichtbaar op de foto. Maar de reactie die ik kreeg, loog er niet om: ‘ Maak je niet druk, je was er! Top!’
Laat dat lijf van mij dan momenteel niet zo strak zijn, de mentale wanorde is inmiddels een halt toegeroepen. Ik ga vandaag maar eens een telefoontje plegen. Voor een abonnementje bij die vechtsportschool. (Im)perfect lijf of niet, het voelt verassend comfortabel, zo buiten die comfortzone.
Christien is getrouwd met Martin en moeder van twee meisjes. Al ruim elf jaar werkt ze als verpleegkundige op de hartbewaking. Ze vindt haar passie in zingen en sinds kort ook in het schrijven. De reden daartoe heeft haar leven compleet op z’n kop gezet: in februari kreeg ze de diagnose borstkanker. Sindsdien deelt ze haar verhaal hier.