In de bloemetjes
Ontbijtje op bed met behulp van papa, knutselen en cadeautjes uitpakken, even lekker in bad. Om daarna met zijn allen in de auto te stappen, richting mijn eigen moeder. Een knuffel, een kus en haar goed in de bloemetjes zetten.
Zo ziet voor mij de perfecte Moederdagochtend eruit. Zo verliepen ze altijd. Alhoewel…niet helemaal perfect, want liever waren we naar twee moeders gegaan. Helaas mocht ik mijn schoonmoeder nooit leren kennen.
Nooit had ik kunnen vermoeden dat Moederdag er na zoveel edities als hierboven beschreven nu zo anders uit zou zien. Nog steeds krijg ik ontbijt op bed en pak ik lieve knutsels en cadeautjes uit. Maar mijn drie dappere lieverds moeten het ontbijtje helemaal zelf maken, zonder papa. Cadeautjes worden gekocht samen met een lieve tante. Nog steeds mag ik even lekker in bad, maar we stappen daarna niet meer met zijn allen in de auto. Want ook oma is er niet meer.
Een paar weken geleden postte ik een foto van mijn moeder op Insta. Op haar sterfdag-jubileum. Vijf jaar is ze al weg. Op de foto staat een heel zieke, maar intens gelukkige vrouw. Ze heeft haar jongste kleindochter op schoot, die een cadeautje uitpakt voor haar tweede verjaardag. De liefde spat ervan af. Die foto is voor mij echt tekenend voor wie mijn moeder was.
Ik vroeg wel eens voor de grap aan haar of die moederliefde niet een generatie had overgeslagen. Zo blij en enthousiast als ze keek als een van haar kleinkinderen binnenkwam, ik heb die blik nooit zo gekregen, geloof ik. Natuurlijk wisten we allebei wel dat dat dikke onzin was en dat ze ook ontzettend veel van haar eigen kinderen hield.
Ik kijk nu al uit naar mijn Moederdagontbijt. Want ik weet dat ze ‘all-in’ zullen gaan. Dat ik een bosje zelf geplukte bloemetjes krijg. En doorgesneden aardbeitjes, want dat is een hartvorm. Dat de thee net ietsje te donker is en dat ik waarschijnlijk een bakje Griekse yoghurt krijg met complete bonbons erin. En oja…dat ze al om 5.00 uur beneden zijn om confetti te knippen.
Hoe anders het ook is, ook van deze Moederdagen ben ik gaan houden.
Want het is een en al liefde. En dit is onze Moederdag. Zo doen we het nu. Met een beetje een zwaar, maar wel een gezegend hart geniet ik van mijn eigen Moederdag.
Mijn gedachten dwalen af. Ik besef nu dat die Moederliefde echt geen generatie heeft overgeslagen. De liefde die ik nu voel voor mijn kinderen, doet me nu pas voelen hoeveel zij van mij gehouden heeft. En de positiviteit en dat geluksgevoel dat van die ene foto afstraalt, voel ik toch ook regelmatig. En dat terwijl het de afgelopen vijf jaar vaak allesbehalve positief en gelukkig was.
Zou ik een klein beetje van dat ‘levensgeluk ondanks alles’ van mijn moeder hebben meegekregen?
We praten op Moederdag altijd even over de oma’s in de hemel. ‘Papa zal ze vast wel verwennen’, zei mijn middelste vorig jaar. En daar ben ik van overtuigd. Hij zet ze daarboven wel in de bloemetjes.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.