In mijn handen of in Zijn handen?
“Ik vind het te ver gaan om mezelf een control-freak te noemen,” zeg ik tegen mijn vriendin. We zitten samen op de bank met allebei een zelfgebrouwen latte macchiato. Die is eindelijk eens goed gelukt! Een luide schaterlach volgt. “Neeee hoor Peet, dat snap ik. Maar je hebt wel graag de touwtjes in handen, geef maar toe. En die kids van jou weten ook wel wat ze willen.”
Ze heeft gelijk, helaas. Ik reik nog naar het bakje chocolaatjes op tafel, om wat extra tijd te hebben voor het bedenken van een reactie, maar ontdek dat de inhoud van het schaaltje al is verdwenen in een peutermaagje.
Met een prachtig gevoel voor timing gooit diezelfde peuter op dat moment al haar strijkkralen over de vloer. Ik hecht heus veel waarde aan eerlijkheid, maar stiekem komt dit ‘ongelukje’ van dochterlief me wel prima uit. Het gesprek stopt. Maar het onderwerp blijft hangen in mijn gedachten.
Ik voel mij heel comfortabel als ik dingen zelf kan doen. Geen zorgen of anderen het wel serieus genoeg nemen. Dan heb ik tenminste zekerheid dat het allemaal goed verloopt. Ik beslis ook graag zelf wat het beste voor mij is. En als dingen gaan zoals ik ze in mijn hoofd al had bedacht, ben ik al helemáál in mijn element. Je begrijpt vast dat dit een lastige factor is in de relatie met Mijn Vader.
Onze kinderen zijn inderdaad erfelijk ‘belast’ met deze eigenschappen. De oudste kan dat dankzij haar sterke wil inmiddels ook prima laten blijken. Er wordt bij ons thuis behoorlijk wat onderhandeld, er worden ultimatums gesteld, afspraken gemaakt en er wordt gemanipuleerd. Vooral samen zijn we daar erg goed in!
God betrekken bij de keuzes over mijn eigen leven is één ding. Dat gaat nog wel. Met de nodige training, dat toegegeven. Het lukt me steeds beter om dingen die op mijn pad komen aan Hem voor te leggen. Of om feedback te vragen bij belangrijke beslissingen.
Maar hoe betrek ik God bij de keuzes waar je kinderen voor komen te staan? Op dit moment, als ze moeten kiezen tussen turnen of waterpolo? Een cavia of een konijntje? En hoe doe ik dat later, als ze een (nog) sterkere opinie hebben en ook prima zelf denken te weten wat goed voor ze is?
Het is zo gemakkelijk om ze een bepaalde richting op te sturen of te beslissen of ze iets wel of juist niet mogen. Maar hoe weet ik zeker dat hetgeen wij als ouders beslissen, ook echt het juiste voor hen is in Zijn ogen? Ik leg de kinderen regelmatig in Zijn handen, geef ze aan Hem over. Maar is dat genoeg?
Ik besloot mijn vraag aan Hem voor te leggen. Het antwoord kwam een paar dagen later:
Vertrouw met je hele hart op de Heer, en vertrouw niet op je eigen wijsheid.
Overleg al je plannen met Hem. Dan zal Hij je leven leiden.Spreuken 3:5-6
Vertrouw niet op je eigen wijsheid… Oké, dank u Heer, duidelijk! Nu nog aan de slag. Dat wordt nog een flinke klus.
Die avond app ik mijn vriendin: “Ik moet die touwtjes niet in mijn eigen handen houden, maar aan God geven, denk ik.” Een bemoedigende, glimlachende emoji is haar reactie. Ze kent me langer dan vandaag…en ik weet genoeg.
Foto: Pixabay
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.