In setjes van twee

Schrijver Maria van Beelen heeft dit super mooie blog beschikbaar gesteld voor publicatie op Power to the Mama’s! Ik denk een herkenbaar thema voor veel moeders (en vaders) van schoolgaande kinderen. Dankjewel Maria voor het delen van je hart.

‘Kom, dan gaan we,’ zeg ik tegen mijn dochter. Ze neemt aarzelend haar gymtas aan en ziet een beetje wit. We gaan samen voor de eerste keer kijken bij een volleybaltraining. Ik ga mee, maar toch vindt ze het niks, zo alleen. Kom op, daar word je sterker van, denk ik bij mezelf. In de kleedkamer pap ik met iedereen aan die er zit. ‘Ma-ham,’ zegt mijn dochter als ik iets te veel chit-chat en een moeder me wat wezenloos aankijkt als ik vraag voor welke leeftijd deze les is. Sorry hoor, ik probeer het ijs voor mijn dochter een beetje te breken.

In de gymzaal lopen de meisjes in setjes naar de trainer toe. De vrouw die geen woorden voor me had, kleeft tegen een andere moeder aan. Dat heet groepsdynamiek. Een nieuwe, daar praat je liever niet meteen mee, nog meer als je zelf niet zeker bent van je plek in de groep, psychologiseer ik er in mijn eentje op los. Ik zit twee banken verder met mijn zoon mijn dochter in stilte aan te moedigen. Als ik zie hoe ze naar iemand toe rent die vervolgens naar haar eigen vriendin rent, knijpt mijn buik samen. En dat gebeurt ook als ik haar tussen vriendinnensetjes zie staan die met elkaar smoezen en lachen. Hoe ze af en toe achterom kijkt en checkt of ik er nog zit. Hoe ze worstelt met onbekende oefeningen, terwijl de rest al zoveel verder is. Ze voelt zo overduidelijk dat ze de nieuwe is en dat ze er niks van bakt, dat ze halverwege in tranen van de groep wegrent. Zo naar mij toe. Ik zie de ouders van een afstandje naar ons kijken. Ik troost haar en zeg dat alles goed komt. Vertwijfeld knikt ze, veegt haar tranen af en loopt weer naar die groep van meisjes die elkaar al langer kennen.

Mijn dochter lijkt in niets op het meisje dat ik zo vaak zie giechelen en smoezen met haar eigen vriendinnen. Zo vertrouwd als ze dan is, mijn Pippi Langkous die graag in bomen klimt, maar ook met vriendinnen de nagels lakt, zo onzeker is ze in een groep waar een andere hiërarchie heerst, een waardensysteem waar zij nog niet bekend mee is. Lieve meisjes schat ik in, maar dat weet zij niet, want zij is de nieuwe.

Als volwassene leerde ik dat ik groepen niet zo belangrijk vind. Dat ik me best in mijn eentje kan redden en dat ik het stoer vind om in mijn eentje op nieuwe dingen af te stappen. Maar mijn dochter, die begint net. Voor haar betekent een groep álles; als ze door de groep wordt geaccepteerd, dan heeft ze meer overlevingskans. Dan wordt haar die bal gegund, dan heeft ze iemand om mee te kletsen en mee te spelen. Ergens heb ik die belangrijke stap bij haar overgeslagen. Op je achtste is het leven al nieuw genoeg. Bovendien, wanneer ging ik zelf in mijn eentje ergens naartoe? Naar gym fietste ik rond mijn negende met een stel vriendinnen. We stonden er niet eens bij stil dat je daar zenuwachtig van kon worden. Ik zie mezelf als volwassene. Alleen. Omdat vriendschappen afliepen, omdat ik veel aan mijn hoofd had, geen puf om mensen te bellen. Zeker vorig jaar was dat het geval. Alleen op strand, alleen aan het werk, alleen in de auto, alleen in huis. Mezelf vermannen en verbijten. Soms was alleen bevrijdend, maar toch was het ook vaak alleen.

‘Vraag je vriendin,’ zeg ik. Ze lijkt opgelucht. De keer daarop kom ik met twee stoere meisjes aan die de gymzaal met een groot gemak en veel lol betreden. Enge dingen doen, in je eentje is dat misschien wel stoer, maar veel gezelliger als je samen bent.

Benieuwd naar meer werk van Maria van Beelen? Check dan mariavanbeelen.wordpress.com en haar zakelijke website www.studio-bee.nl of check haar Facebookpagina.