Jaloers op een doorslapende baby en haar moeder
Ik staar in de supermarkt naar een heel lief pasgeboren baby-tje. Mijn jongens kijken vol bewondering naar dit nieuwe leven en we vragen haar naam. Hoewel we de moeder niet kennen, voel ik me geroepen om even te vragen hoe het gaat. Ik kan me voorstellen dat deze eerste weken behoorlijk pittig zijn.
Ze antwoordt: ‘Heel goed, ze slaapt al door en is eigenlijk altijd heel tevreden.’ Ik reageer natuurlijk enthousiast en benoem hoe fijn dat is.
Maar stiekem krijg ik buikpijn. Soms merk ik dat ik nog een trauma te verwerken heb. Dat klinkt veel groter dan het is misschien, maar die slapeloze nachten met allebei mijn kinderen hebben toch iets flink beschadigd bij mij.
Als ik andere moeders hoor praten over hun baby’s die nachten doorslapen, dan voel ik me kleiner worden. Zo wil ik helemaal niet zijn. Ik gun iedereen een fijne nachtrust, zowel de baby als de ouders. Ik wens niemand maandenlang gebroken nachten toe. En toch voel ik een vorm van onrechtvaardigheid als een moeder mij vertelt dat haar baby (al) doorslaapt.
Inmiddels ben ik er wel achter dat mijn reactie op elke situatie in het leven te verklaren is door mijn eigen ervaringen. Zo ook mijn ervaring met heel veel nachtvoedingen en altijd moe zijn. Het voelt alsof ik 10-0 achtersta op al die andere moeders, die zonder aanwijsbare redenen kinderen hebben die wel voorbeeldig in hun eigen bed het klokje rond slapen. Kinderen die niet elke drie kwartier beginnen te gillen om melk. Kinderen die ook gewoon dutjes doen overdag, voldoende eten, een voorspelbaar dagritme hebben, zelfstandig in slaap vallen en al die andere dingen doen die helpen voor een goede nachtrust.
Doe ik dan iets verkeerd? Ligt het aan mij? Kan ik er wat aan veranderen? Is er iets mis met mijn kinderen? Komen ze iets tekort? En natuurlijk komt de meest destructieve gedachte ook even voorbij: ben ik een slechte moeder?
Het is weer zover: die akelige onzekerheid slaat weer toe. Die ligt altijd op de loer. Mijn neiging om mezelf te vergelijken met andere moeders is echt een zwakke plek. Die irritante gedachte dat ‘de ander’ het altijd beter en ik er helemaal niks van bak.
Kon ik die negatieve gedachten maar omzetten in positieve energie. Ik zou zo graag willen dat ik blij voor een ander kan zijn, zonder aan mijn eigen pijn te denken. Dat ik kan luisteren naar haar verhaal, zonder het op mezelf te betrekken. De focus op de ander en niet op mijn verhaal. Het blijft een uitdaging en ik ben toe aan het doorbreken van dit patroon.
Sterker nog: ik heb besloten dat ik niet de rest van mijn leven mijn eigen verdriet wil voelen als ik luister naar dat van een ander. Dit kan ik niet alleen en daarom (en om nog een handjevol andere redenen) heb ik hulp gezocht bij een psycholoog. Ik hoop en bid dat ik de komende maanden een positieve ontwikkeling kan meedelen in mijn blogs. Dat die knagende buikpijn plaatsmaakt voor een verzadigd gevoel dat zegt: ik heb alles in huis als mama. Van liefde tot geduld, van creativiteit als mijn ongeduld toeslaat en ja, ook nog steeds heel praktisch: van een boterham met chocopasta tot moedermelk. De vlag gaat uit als jaloezie plaatsmaakt voor de overtuiging: Ik ben goed genoeg.
Getrouwd en jongensmama | Taartenliefhebber | Gevoelig | In een proces van mildheid naar mezelf | Dromend van een leven op het platteland