Je bent niet de enige

Ik zie je lopen door de gang van de longpoli: meisje met roodomrande ogen van de tranen. Je bent volgens mij nog jonger dan ik. Je komt uit hetzelfde kamertje als waar wij ruim een jaar geleden uitkwamen. In stilte loop je richting de lift. Je ouders en je partner lopen naast je en ik zie ook bij hen de schrik in hun ogen.

Door jou krijg ik een flinke flashback naar dat moment. Ik zie mezelf lopen door die gang, naast mijn man. Tranen over mijn wangen. Een lelijk woord ontglipt me, ik weet nog precies wat het was en zal het hier niet herhalen. ‘Wat moeten we hier nu weer mee?’, vroeg ik me toen hardop af, terwijl we op de lift wachtten. Een antwoord op die vraag hebben we nog steeds niet.

Meisje, wat heb je te horen gekregen? Heb je daar in dat kamertje ook te horen gekregen dat je toekomst geen toekomst meer is? Ben je ziek? Of betreft het je grote liefde? Ben je nu net zo lamgeslagen als ik toen? Heb je kinderen? Wat moet je ze straks bij het avondeten vertellen? Kon ik je mijn nummer maar geven, wie weet heb je er wat aan. Of kon ik je maar gewoon even een knuffel geven.

‘Jullie zijn niet de enigen,’ hoor ik een vriend weer zeggen, een paar dagen na het slechte nieuws. Dat zinnetje zit nog steeds vastgeroest in mijn hoofd. Hij heeft natuurlijk gelijk. En het was lief en troostend bedoeld, maar zijn uitspraak triggerde bij mij een felle reactie. Wáren we potverdikkie maar de enigen! Slecht nieuws krijgen gun je niemand. Lijden gun je niemand.

Stel dat ons een jaar geleden in dat kamertje een contract was overhandigd met daarin de tekst dat alleen wij dit proces door zouden moeten, zodat nooit meer iemand dit hoeft mee te maken. Maar dat we niet van tevoren te horen zouden krijgen hoe zwaar het zou worden. Had ik dan getekend? Ik weet serieus niet of ik dat zou durven.

Ik kijk je na, je stapt de lift in. Ineens denk ik aan Jezus. Hij was wel de enige, besef ik. Hij tekende dat contract en onderging onmenselijk lijden. Hij nam alle rottigheid op zich, die wij eigenlijk zouden moeten doorstaan. En ja, wij hebben nog steeds pijn en ellende. Maar doordat Hij dat contract ondertekende, hebben Alex en ik toch zicht op wat een jaar geleden verdwenen leek. Een toekomst, ná alle pijn en ellende. Misschien dan niet samen, maar wel eeuwig.

Meisje daar in de lift, met je betraande wangen. Ik ken je niet. Mijn nummer heb je niet. Maar ik hoop zo dat je Jezus kent. Dat Hij ook jou een toekomst mag geven, al lijkt die nu onzichtbaar. Al is het niet de toekomst die je zelf voor ogen had.

Het is op dit moment vast geen troost voor je, maar je bent niet de enige. Want de enige die echt ‘de enige’ was, is Jezus.