Je draagt het niet alleen

Daar ga je dan. Met je rugzak met je gevulde broodtrommel, beker en een zakje snoepjes vertrek je naar school. Vandaag is voor jou een bijzondere dag. Je eerste schoolreis. Jij vindt het een beetje spannend en ook mama voelt een knoop in haar maag. Hoe zou het gaan? Zou je op tijd aangeven dat je moet plassen? Wat nu als je overprikkeld raakt?

Mijn kleuter heeft autisme. Onbekende situaties zijn lastig voor hem. Dan heeft hij iemand nodig die hem soms letterlijk bij de hand neemt en wijst waarheen te gaan. Iemand die hem uitlegt wat er gebeurt. Hij is zindelijk, maar gaat nog wel eens te laat naar de wc. Zeker in zo’n vreemde situatie heeft hij een volwassene nodig die hem daarin begeleidt. Van tevoren heb ik mijn zorgen besproken met de juf. 

Ik breng mijn kleuter naar binnen en zwaai hem uit. Buiten vraagt een moeder: ‘Hoe vindt jouw kind het dat hij vandaag op schoolreis gaat?’ Ik slik en antwoord: ‘Ik denk dat ik het vooral zelf erg spannend vind.’ Ze probeert me gerust te stellen door te delen dat haar ervaring is dat de juf het echt wel in de gaten houdt. Daarna stap ik op de fiets naar mijn werk. Ik realiseer me wat ik nog meer kan doen: mijn kind aan mijn Hemelse Vader toe te vertrouwen. Ik bid: ‘Heer, ik leg mijn kleuter in Uw handen, wilt U voor hem zorgen vandaag en wilt U de volwassenen om hem heen wijsheid en opmerkzaamheid geven. Amen.’

Na een paar uur werken piept mijn telefoon. Een appje. Een stralende kleuter verschijnt op de foto op mijn scherm. Het beeld stelt me gerust en ik werk weer verder. Ik voel de opluchting door mijn lichaam stromen.

Dan wordt het tijd om hem op te halen. Ik ben weer op tijd bij school en vol verwachting kijk ik of ik hem al aan zie komen. Hoe zal ik hem aantreffen? Na enkele minuten kijkt een moe maar blij gezicht mij aan. Enthousiast en vol verhalen vertelt mijn kleuter over de dag. Hij vertelt dat de juf twee keer met hem naar de wc is geweest. Daar word ik stil van. Die lieve juf, die al zoveel in de gaten moest houden vandaag.

Ik merk steeds weer hoe God mensen op ons pad brengt. Mensen zoals deze juf die hem in de gaten houdt. Of die sensitieve tiener uit de kerk die af en toe komt oppassen en zo goed met mijn kleuter overweg kan. Of die fijne ouderbegeleider die meedenkt met de opvoeding voor die momenten dat ik het niet meer weet. Ik moet denken aan die uitspraak: ‘It takes a village to raise a child.’ Ik sta er letterlijk niet alleen voor in de opvoeding van mijn kleuter. Ik leer vandaag de les dat Hij ook mensen op mijn pad stuurt om mij te helpen. Zo leer ik stap voor stap als een kind op de Vader te vertrouwen. Zoals mijn kleuter het nodig heeft dat iemand hem bij de hand neemt, zo heb ik het nodig dat mijn hemelse Vader mij bij de hand neemt. En dat doet Hij. Dank U Vader voor Uw trouw en zorg deze dag!

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.