Je moet Hem danken
“Geen ruzie maken mama. De Heere God is de allergrootste […] dus je moet Hem danken.” Ik hoor alleen het begin en het einde van de bewonderenswaardig lange volzin die mijn vierjarige er uitgooit, want ik zit nog middenin mijn frustratie. Ik ben veel te druk met verbaasd en onthutst zijn. En met vechten tegen de tranen. Alweer.
Want de macaroni die ik had klaargemaakt was mislukt. De gezichten aan tafel spraken boekdelen. “Niet te vreten,” werd me verteld. Ze hadden gelijk hoor. Maar dat was een opmerking waar ik, na een week regelen, rennen en vliegen om alles op de rit te houden, net even niet tegen kon. Ik doe – vind ik dan tenminste – zo mijn best. En lukt er één dingetje niet, krijg je dit!
Door bovenstaand voorval kwamen er nog wat meer frustraties naar boven. De dreumes was oververmoeid en zette het op een brullen. Dus nadat die was afgevoerd naar zijn bedje, ben ik ook maar boven op bed geploft. Ze zoeken het beneden maar uit, dacht ik bij mezelf. En daar kwamen ze toch, die tranen. Rot kanker.
Oudste dochter vroeg bij het naar bed gaan aan papa of we het alsjeblieft wel even wilden ‘uitpraten’. Want ze vond het niet zo tof dat we niet lief tegen elkaar deden. Dus dat hebben we die avond braaf gedaan. En dat luchtte op. En gaf ook weer duidelijkheid. Eind goed, al goed. Uiteindelijk.
“Geen ruzie maken mama. De Heere God is de allergrootste […] dus je moet Hem danken.”
Ondanks dat ik de helft heb gemist aan tafel, bleef haar monoloog hangen. Vooral het laatste: je moet Hem danken.
Wees altijd blij. Bid zonder ophouden. Dank God altijd, wat er ook gebeurt. Want dat is wat God van jullie wil nu jullie bij Jezus Christus horen. 1 Thess. 5:16-18
Dat we bij Jezus Christus horen, is voor ons gelukkig geen twistpunt. Dus er staat mij maar één ding te doen: ik ga Hem danken. Voor alles, wat er ook gebeurt. Ook voor mislukte macaroni. Want dat heeft ons toch ook weer wat goeds gebracht. Maar ik begin met Hem danken voor mijn lieve, wijze kleuter. Die het met haar vier jaar levenservaring een stuk beter heeft begrepen dan ikzelf.
Foto: Gabrielle Henderson, Unsplash
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
M’n dooptekst: Filippenzen 4:6-7. Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank Hem in al uw gebeden. Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, uw hart en uw gedachten in Christus Jezus bewaren.
Keer op keer een bewuste actie om dit te blijven doen, met vallen en opstaan!
ahhh de lieverd. Mooi petra!