Jij kijkt boos mama

Twee weken geleden schreef ik dit blog over hoe het de laatste tijd bij ons thuis ging. Het trouw zijn aan jezelf en trouw zijn aan je gezin heeft soms rauwe randjes. Het bijt elkaar soms, hoe stom dat ook klinkt. Soms lukt het gewoon niet allemaal.

“Jij kijkt ook boos mama,” is het antwoord van Mads als ik vraag wat hij aan het doen is. Mijn driejarige peuter loopt de kamer door. Hij marcheert van de ene hoek van de woonkamer naar de andere. Zijn armen zwaaien langs zijn lijfje. Zijn wenkbrauwen fronsen. Zijn ogen staan op zwart. Zijn gezicht in de plooi.

“Kijk ik ook zo boos?” vraag ik geschrokken als hij weer voor mij staat. “Ja mama, heel vaak. Kijk zo,” en hij doet het nog eens voor. En inderdaad. Hij kijkt net zoals ik kijk als ik veel aan mijn hoofd heb of niet lekker in mijn vel zit. In een wanhopige, grappige poging kijk ik boos met hem mee, maar hij lacht niet. Hij loopt weg en gaat verder.

Heel vaak. Die woorden spoken door mijn hoofd. Terwijl Mads zich heeft getransformeerd tot piloot en zijn Duplo vliegtuig de kamer doorvliegt, blijf ik zitten op het puntje van de bank. Kijk ik echt heel vaak zo?

De afgelopen weken zijn een aaneenschakeling van ziekte geweest. Mond-, hand-, en voetziekte, griep, zware verkoudheid, oorontstekingen, de 5^e ziekte, buikpijn en koorts… acht weken lang logeerde minstens één van die verschrikkingen bij ons in huis. Met gebroken nachten, stress over ‘wie nu weer thuisblijft’, bezoek aan artsen, opstapelend werk en het parkeren van eigen wensen en behoeften tot gevolg. Het maakte me soms chagrijnig tot op het bot.

“Lieverd, ik ben niet boos op jou,” zeg ik tegen Mads. “Ik ben gewoon een beetje moe. Een beetje te vaak, dan lijkt het alsof ik boos kijk maar ik ben het dan niet.” Hij kijkt me met grote ogen aan, knikt een keer en gaat verder met z’n vliegtuig. Wat voor zin heeft het eigenlijk om dit aan hem uit te leggen? Hij ziet alleen maar wat ik doe, en dat is boos kijken.

Dit confronterende gesprekje met mijn zoon, veroorzaakt een bittere nasmaak. Ik wil niet dat mijn kinderen zien dat ik chagrijnig ben, helemaal niet als zij ziek zijn. Want het enige wat ze dan nodig hebben is liefde en aandacht van mij.

“Geef je jezelf de ruimte om hierover te balen?” vraagt een vriendin terwijl ik mijn hart uitstort over hoe de afgelopen weken zijn gegaan. “Haha, ik heb niet eens ruimte om na te denken over wat ik aandoe,” lach ik haar toe als een boer met kiespijn. Met veel te veel woorden probeer ik vervolgens te verklaren dat ik er helemaal niet over hoef te balen. Het gaat immers weer over, Goddank. Dit hoort ook bij kinderen hebben. Dus het is even slikken en weer doorgaan. Meer niet.

Maar ze heeft gelijk. In de stilte die volgde, hoorde ik mijn eigen hart. De afgelopen weken waren gewoon niet altijd leuk. De verjaardagen van de jongens hadden we anders willen vieren. De kerst hadden we gezelliger gehoopt. Oud en nieuw eindigde met twee uitgebluste ouders op de bank. Ik ben ook maar een mens. De eeuwige glimlach zat er gewoon even niet in. Alleen een beetje jammer dat mijn kinderen dat ook hebben gezien.