Jij mag het paadje kiezen

Met haar blonde haren wapperend in de wind crosst ze voor me uit op haar knalrode loopfiets. Glimlachend wandel ik achter haar aan. Tijd om haar zussen van school op te halen.

Op het punt waar we kunnen kiezen om onze route rechts via de weg te vervolgen of rechtdoor een bruggetje over te steken, wacht ze me geduldig op.

“Jij mag het paadje kiezen, mam.”
Hoe is het mogelijk? Mijn wilskrachtige kleuter laat míj de keuze.
“Oké, we gaan deze kant op,” antwoord ik, wijzend naar rechts. Die route is net een beetje sneller, we hebben nog drie minuten voordat de bel gaat.

Haar helblauwe ogen kijken me ondeugend aan. Lachend zoeft ze in een flits rechtdoor richting het bruggetje. “Grapjas! Ik mocht toch kiezen?”, roep ik haar lachend achterna. Ach, wat maakt het uit, we redden het wel.

Mijmerend loop ik verder en bedenk dat de veelheid aan keuzes van wegen in de opvoeding moeders soms best verward en onzeker kan maken. Borstvoeding of voeding uit een fles? Samen slapen of je kind per se in eigen bed? Thuisblijfmoeder of werken buitenshuis? Biologisch en duurzaam of een afhaalmaaltijd met plastic afval op z’n tijd? Diagnose als je zoon of dochter vastloopt of juist niet? Het is niet zo moeilijk om dit rijtje verder aan te vullen.

Ik merk dat als moeders onder elkaar over dit soort onderwerpen kletsen, daar zomaar een beetje hoogmoed om de hoek kan komen gluren. Omdat ik nét iets te fel mijn eigen mening naar voren wil drukken. Ervan overtuigd dat wat ik doe het goede is. Of er steekt bij mij ineens een boel onzekerheid de kop op, omdat ik word geraakt door iemand die het een beetje anders doet dan ik. Help! Ik doe het helemaal verkeerd!

Ik wil proberen daarmee op te houden. En een beetje aardiger voor een ander en liever voor mijzelf te zijn. Ik pleit voor mama’s die sparren met elkaar en delen, lachen en huilen in de kracht van liefde en kwetsbaarheid. Powervrouwen die vol tranen verzuchten dat ze er geen fluit meer van begrijpen en zoekend tasten in het duister. Delende moeders die knuffelend durven zeggen: “Ik was daar ook. Mag ik met je meekijken en misschien een beetje licht bij schijnen?”

Begrijp me goed. Ik mag best mijn overtuiging delen met een medemama. Maar vertellen wat mijn drijfveer is en waarom dat volgens mij goed is om te doen, is iets anders dan de ander overtuigen van mijn gelijk. En als je als moeder met een wirwar aan vragen zit, kan het heel goed zijn om de opvatting van een ander te horen. Denk erover na (en bid ervoor) of die jou verder kan helpen. Zo niet, durf dan los te laten.  Zoek verder en vertrouw op de intuïtie die in jou geboren is toen je moeder werd.

Lieve mama, ik heb inmiddels ontdekt dat er vele wegen naar Rome leiden. Dat geldt niet alleen voor verschillen tussen moeders onderling. Het kan maar zo zijn dat je voor je oudste de voor de hand liggende Autobahn neemt en voor de jongste beter de toeristische route kunt kiezen.

Geef jezelf en de ander de ruimte om die keuze te maken. Durf maar gewoon je eigen weg in te slaan.

In mijn hart hoor ik Zijn fluistering: “Jij mag het paadje kiezen, zolang je hen maar (op) Dé Weg wijst.”

Dit blog komt oorspronkelijk uit 2018.

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers