Kerst in pyjama op de bank

‘Hebben jullie al bedacht wat jullie dit jaar met Kerst gaan doen?’

Oef, daar is de vraag. Elk jaar vormt ie weer een heet hangijzer, want bij wie ga je op bezoek en bij wie dus niet?

Door de coronapandemie zijn veel plannen en situaties gewijzigd. Gelukkig heeft dat virus met bijbehorende maatregelen me ook een paar mooie dingen gebracht. In de eerste plaats natuurlijk de rust. Ik heb veel minder afspraken en zie minder mensen. Als introvert persoon is dat hemels. De sociale contacten die ik nu wel heb, kies ik veel zorgvuldiger uit en geven me ook daadwerkelijk energie! Dat geldt ook voor feestdagen, die gaan nu ook wat anders dan voorheen. En misschien is dat eigenlijk wel prima.

Al mijn hele leven ga ik met mijn ouders en zus met Kerst naar mijn oma. Daar zijn mijn ooms en tante ook. Taartje eten, cadeautjes uitdelen en samen eten. Niks ingewikkelds, maar gewoon gezellig en vertrouwd. Op den duur kwam daar natuurlijk ook de schoonfamilie bij, want mijn echtgenoot had toevallig een soortgelijke traditie met zijn ouderlijk gezin.

In de praktijk betekende dit dus dat beide Kerstdagen gevuld waren met bezoekjes aan familie. Hoe gezellig het ook was, hierdoor was er weinig tijd voor elkaar met ons eigen gezin. Tel daarbij op dat ik na een sociale afspraak slecht slaap en soms dagen moet bijkomen.

Al met al vind ik het geen straf om eens kritisch te kijken naar onze kersttraditie, nu het vanwege corona toch geen optie is om met z’n allen samen te komen. Eigenlijk vind ik het heerlijk om lekker kneuterig met ons eigen gezinnetje wat rituelen te doen, zoals een kerstboom versieren, koekjes bakken en een film kijken. Wellicht kunnen we wat kerstliederen zingen, praten over wat de geboorte van Jezus betekent en éxtra lekker koken.

Maar terwijl ik dit schrijf, vraag ik me eigenlijk af of ik me ook dit scenario niet weer te rooskleurig voorstel.

Wordt Kerst nu niet gewoon een doodnormale dag?

Zo’n dag waarin we in onze pyjama’s over de rommel in de woonkamer struikelen en snotneuzen wegpoetsen? Een dag waarop mijn man en ik elkaar na een uur al in de haren vliegen, want: ‘jij zou toch de vaatwasser uitruimen?’. En de jongste heeft dan natuurlijk geen zin in een ochtendslaapje. Straks wordt het één grote teleurstelling, omdat ik van alles had bedacht dat weer eens compleet anders uitpakt. Eigenlijk is die laatste zin gewoon dé omschrijving van het ouderschap, toch?

Wat blijf ik het toch moeilijk vinden om te genieten van het normale. Gewoon te kijken naar mijn kinderen en het geluk in me op te snuiven. Want: we zijn gezond en gelukkig. We kennen Jezus en houden van elkaar. Het vanzelfsprekend vinden wat niet vanzelfsprekend is. Leerde ik maar eens beseffen wat een voorrecht dat is.

Maar toch, laat ik dan nu alvast met een goed voornemen komen: op de vraag: ‘Hebben jullie al bedacht wat jullie dit jaar met Kerst gaan doen?’, ga ik vanaf nu antwoorden: ‘We zijn gewoon thuis, maar verder nog geen idee’. En dat is oké. Jezus werd geboren in een stal. Dé koning in een kribbe. De meest down-to-earth setting ooit, maar wel met de grootste impact ter wereld. Wij zitten dus de 25e in onze doodgewone rijtjeswoning, op een doorsnee bank met de kinderen op schoot. Helemaal op ons gemak, want Jezus is erbij.