Kiezen voor groei
Driftig duwt ze haar hoofd weg als ik haar ’s ochtends in ons bed wil aanleggen voor de paar slokken die ze nog krijgt. Hé, wat is dit nou? Dit ben ik niet gewend. Ik probeer het nog een keer, maar ik zie een duidelijke ‘nee’. De volgende ochtend probeer ik het nog eens en krijg ik dezelfde reactie. Op dat moment besluit ik dat het voor mij ook klaar is als ze morgen weer weigert. En inderdaad ook de volgende morgen geeft mevrouw aan dat het genoeg is geweest.
Ik mocht haar 14,5 maand voeden. Veertien-en-een-halve maand. Ik ben er trots op. Net zo trots als op die keer met de oudste die door alle strubbelingen ‘slechts’ zeven weken borstvoeding kreeg. Met lichte weemoed neem ik afscheid: dit komt nóóit meer terug. Maar mijn hart wordt eveneens gevuld met een beetje opluchting: ik kan weer gaan en staan waar ik wil en na 9 maanden kan ik eindelijk alles weer eten zonder na te hoeven denken wat ik naar binnenschuif. Ik hoef niet meer bang te zijn dat haar lijfje mijn eten niet verdraagt.
Onze dreumes wordt groter en heeft een duidelijke eigen wil. Vijf keer per dag wordt de televisiekast en de boekenkast geplunderd en ligt de woonkamervloer bezaaid met good old movies, jaren ‘90 gospelmuziek dat nooit meer beluisterd wordt en leesmateriaal voor het hele gezin. Ze heeft de voorraadlade ontdekt en ik vind haar regelmatig tussen de speculaaskoekjes in een confettifeest van vruchtenhagel op de houten vloer.
Ondanks dat ik haar liefdevol probeer terecht te wijzen en pogingen doe toe tot sloten op de kastjes, kiest zij er steeds weer voor haar territorium uit te breiden. Ze wil ontdekken, ondernemen, ander voedsel en groter groeien. Tijdens het aanschouwen van haar ontdekkingsdrift moet ik denken aan de tekst uit Hebreeën waar het volgende staat:
‘Jullie geloven al een hele tijd. Jullie hadden allang andere mensen moeten kunnen lesgeven over het geloof. Maar dat kunnen jullie niet. Jullie hebben zelf nog les nodig in de eerste, eenvoudige dingen van het woord van God. Wat dat betreft lijken jullie op baby’s. Baby’s die nog melk nodig hebben en nog geen vast voedsel kunnen eten. Mensen die nog van ‘geestelijke melk’ leven, zien het verschil niet tussen goed en verkeerd onderwijs. Ze zijn baby’s in het geloof. Maar mensen die het geloof toepassen, kunnen ‘vast voedsel’ krijgen. Door het geloof toe te passen in hun leven hebben ze het verschil geleerd tussen goed en kwaad. We moeten nu dus ophouden met de eerste lessen over Christus. Want we moeten verder groeien en geestelijk volwassen worden.’
Hebreeën 5:12 – 6:1
Ik merk een lichte jaloezie ten opzichte van het gedrag van mijn kleine meisje. Waar is mijn honger naar ‘vast voedsel’? Waarom vind ik ‘moedermelk’ soms wel voldoende en voel ik vaak zo weinig behoefte om te groeien in geloof?
Zes weken geleden begon ik met een bijbelleesplan en ik merk dat het me redelijk makkelijk afgaat en ik bijbellezen steeds leuker begin te vinden. Misschien maakt de competitiedrang, doordat twee vriendinnen ook meedoen, het makkelijker vol te houden, maar whatever. Ik doe het. Omdat ik het wil. Niet omdat ik hunker naar applaus, maar omdat ik geloof dat ik op deze manier meer kan leren van Gods rijke schatten die in Zijn Woord staan opgetekend. En misschien is dat direct de sleutel: de wil om het goede te kiezen. Net zoals mijn dreumes haar wil ontdekt: de wil om te groeien en net zo groot te worden als haar zussen. En als zij maar wil, komt die groei vanzelf.
Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers