Kijk elkaar eens in de ogen 

Vier minuten. Vier keer zestig seconden in zijn ogen kijken. Zonder te praten, alleen maar kijken. Dat is de opdracht die we krijgen van de relatietherapeut. We zijn trouwens niet in relatietherapie, maar bij een avond voor jonge ouders. We krijgen handvatten om een sterk stel te worden. Dat vind ik een mooie gedachte: niet alleen maar werken aan je relatie als het verkeerd dreigt te lopen, maar een meeting als deze en andere manieren gebruiken om het structureel goed te houden.  

Voordat we de opdracht gaan doen, krijgen we een filmpje te zien van hoe het werkt. Daarbij merk ik al dat het behoorlijk wat emotie oproept. Als er iets is wat ik heb geleerd over hechting, je kwetsbaar durven opstellen en verbinding, dan is het wel dat je oogcontact moet maken. Zó eng soms, maar het levert zoveel verbondenheid op.  

En dan begint de opdracht. Ik kijk in de ogen van mijn man. Wat een rust, daar begint het al mee. De dominee die ons huwelijk inzegende, zei het al: “Erwin is de rots en Nadine…”. Hij bleef even stil, maar het gelach dat opsteeg vanuit de kerk vertelde genoeg. “Nadine is de branding. Die kan nogal heftig zijn.” Dat klopt, maar wat ik van Erwin leer, is rust. En dan komt het.  

Ik blijf kijken en het lijkt alsof mijn hele relatie aan me voorbijtrekt. Ik zie zijn ogen twinkelen, zoals tijdens onze eerste date op het bevrijdingsfestival in Zwolle. Ik zie de pretoogjes, als hij op onze trouwdag in een Superman-pak voor de deur staat in plaats van in zijn trouwpak. Een liefdevolle blik volgt en ik denk aan intieme momenten. Dan veranderen zijn ogen weer en lees ik er vertrouwen in. Even later zie ik zijn ogen vernauwen en lees ik er zorgen in omdat het op sommige terreinen in ons leven moeizaam gaat. Vervolgens worden ze weer groot en zie ik zijn ondeugende blik, die hij heeft als hij vliegtuigje speelt met Sara.  

Ik word vervuld met een gevoel van trots, om wat we samen hebben bereikt en waar we nu staan als jonge ouders. Maar ik word ook overspoeld door dankbaarheid, wat een geluk dat deze man de mijne is! Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden. Er rolt er over elke wang één, maar ik blijf hem aankijken. Hij mag ook dit inmiddels van me zien. Na vier minuten ben ik blij dat ik een zakdoekje kan pakken om mijn neus te snuiten, maar het liefst was ik nog langer blijven kijken.  

In de auto terug naar huis zeg ik hem waar de tranen vandaan kwamen. “Dat dacht ik al,” is zijn nuchtere antwoord. Ook hij vond het een mooie opdracht. “Maar ik zou hem nog wel een keer bij daglicht willen doen. Dan kan ik tenminste je mooie blauwe ogen zien.”  

De relatietherapeut vertelde dat dit een oefening is die ze zo nu en dan doet met haar man. Uit onderzoek blijkt dat dit zelfs meer effect heeft dan een goed gesprek. Bij ons is een nieuwe traditie geboren.  

 Foto: Pixabay