Kinderlogica

We zitten in de tuin te genieten van een zomerse septemberdag. De kleinste slaapt en de grootste speelt heerlijk met z’n Little People en z’n bulldozer in de tuin. Met volle aandacht spit hij de grond rondom de plantjes om. Niet helemaal de bedoeling misschien, maar het is heerlijk om hem zo te zien spelen. “Ja Ollie, ikke even sturen. Zo. Jij daar spelen? Oké. Nu moet ik even vegen, oké?”

Met alle overtuiging van de wereld speelt het verhaal zich in zijn hoofd en in mijn border af. Het spel duurt welgeteld 9 minuten maar al die 9 minuten was hij er met al z’n aandacht bij. Iets wat mij echt niet altijd lukt. “Mama moet nog even iets doen. Ik kom zo bij je.” Ik weet niet hoe vaak ik deze zin tegen m’n peuter zeg, maar ook vandaag is hij weer gepasseerd. Eigenlijk ben ik heel vaak in m’n hoofd met van alles bezig. Ook als ik met de jongens speel. Niet altijd helemaal wat ze verdienen, vind ik eigenlijk. Ik besluit het volgende speelmoment met onverdeelde aandacht mee te doen.

Na z’n slaapje vind ik dat het tijd is voor die onverdeelde aandacht. “Kijk!” zeg ik opgewekt, “mama heeft de treinrails voor jou gemaakt. Zullen we de trein gaan pakken?” M’n oudste reageert enthousiast en binnen no time rijdt de trein z’n rondjes langs het door mij zorgvuldig gebouwde station. Twee minuten lang spelen we samen ‘stationnetje’ maar dan ineens stopt hij. Hij twijfelt. Gaat verder, en stopt weer. Ik zie aan z’n gezicht dat er iets is. “Mammie,” komt er voorzichtig uit, “jij daar op de bank zitten?” Verbaasd kijk ik naar m’n zoontje. Met een serieus gezicht kijkt hij naar mij. “Op de bank? Mag ik niet meer meespelen dan?” Ik zie het antwoord al rondom z’n mondhoeken verschijnen. Met ondeugende ogen schudt hij z’n hoofd. “Nee mama, ik alleen met de trein.” Nog geen seconde later klinkt het geluid van een nagebootste misthoorn en heeft de trein koers gezet naar nieuwe oorden. Als ik opsta, verwacht ik nog protest en een “nee mama kom terug!” maar het gebeurt niet. Hij laat me gewoon gaan. Nou ja zeg.

Op de bank aanschouw ik de trein die zijn rondes doet tussen station ‘Camping’ en ‘Mallorca’. De vakanties van afgelopen jaar worden met veel passie nagespeeld. Ik krijg spontaan zin in koffie en sta op. “Nee mama, niet doen!” klinkt er luidkeels achter mij. Van schrik sta ik ineens stil. Ik draai me om en zie een pruillip ontstaan. “Jij moet hier blijven mama, op de bank zitten!” zegt hij met oprecht verdriet in zijn stem. Aha. Daar was het protest.

Blijkbaar was mijn manier van onverdeelde aandacht net niet wat hij wilde. Had hij het anders bedacht. Blijkbaar was de onverdeelde aanwezigheid genoeg, aan de zijlijn van zijn spel.

Ik neem weer plaats. Eigenlijk is het prachtig om onverdeeld te kijken naar zijn fantasierijke treinreis. Duidelijk. Het is een lesje kinderlogica vanmiddag. Naar die koffie kan ik wel fluiten. Maar ik heb van m’n zoontje genoten, deze prachtige zomerse septemberdag!