Kindloos

Ik kom eraan! Zet jij koffie?
Oh, en ik ben alweer kindloos.

Dat is wat ik mijn man app voordat ik wegfiets bij het huis waar Mads bij een vriendje gaat spelen. Zijn broertje Jesse is ook met een vriendje naar huis en Fenne hoef ik pas na haar slaapje bij de opvang op te halen.

Ik heb tot 16.00 uur niks te doen. Voor de tweede dinsdag op rij. En dat voelt heel gek.

Op weg naar huis ben ik enorm hard aan het bedenken wat ik allemaal kan gaan doen. Ik heb bijna twee uur de tijd. Ik kan de keukenkastjes uitmesten en uitsoppen. Ik kan de onbeantwoorde mails in mijn mailbox afhandelen. Er ligt nog een wasmand met schone was te wachten om opgevouwen te worden. De tuin kan wat liefde gebruiken en de administratie moet nodig bijgewerkt. Alle ramen in ons huis mogen wel eens gesopt worden en ik moet eigenlijk ook nog naar de winkel.

Erg eigenlijk, hoe snel ik die twee vrije uren die voor mij liggen al volprop met werk, denk ik als ik mijn fiets voor huis parkeer. De to do-list in mijn hoofd is al klaar.

‘Ik kan toch zomaar niet niks doen nu? Het voelt gewoon raar. Ik voel me bijna schuldig tegenover de ouders van die kids waar onze jongens nu spelen, omdat zij niet vrij zijn. En ik heb zelf ook nog zat te doen,’ zeg ik tegen mijn man die koffie voor ons inschenkt.

‘Geniet er nou maar van,’ glimlacht hij en loopt weer naar boven om verder te gaan met zijn werk.

Maar hoe dan?

Ik plof met m’n mok koffie op de bank en ga zitten. Ik schud de kussens naast mij op en leg mijn benen op de bank. Pff… ik adem rustig uit en sluit mijn ogen. Ik voel hoe moe ik ben, hoe zwaar mijn lijf eigenlijk voelt. Deze tijd in een stil huis komt als geroepen. Want het zijn hectische weken tot nu toe. De scholen zijn dan wel weer open, maar er waren ook alweer een paar keer kinderen verkouden, een juf ziek en dus iedereen weer thuis. Het is tot nu toe elke week schakelen, bijstellen, agenda’s opnieuw plannen. Geen week is nog gegaan zoals het hoort. Wat dat ook nog maar betekent in deze tijd. En dat kost energie.

Ik kijk naar mijn tijdschriftenbak. Er zitten nog vijf Psychologie Magazines en Eva’s in plastic. In mijn hoofd herschrijf ik mijn to do-list en besluit te doen wat mijn man zei. Ik ga ervan genieten. Ik begin wat onwennig, want ja, in mijn ooghoek zie ik echt die was en een stapel administratie liggen. Maar het lukt me. De ruim anderhalf uur die nog voor me ligt, is het enige klusje op mijn to do-list plastic verwijderen van de tijdschriften die ik lees. Het lijkt alsof ik iemands’ toestemming gewoon even nodig had.