Kleuter op reis

Een aantal jaren terug schreef ik een blog over peuterdrift. De oudste, die kon er wat van! Hij was kampioen planken, maakte de hokken op de kinderboerderij open en klom in het bierkrattenvak van het statiegeldapparaat. De tweede leek iets beter te handelen. Hij leest geen boekjes op een stoeltje, maar hij was, tot een half jaar terug, best te sturen.

Totdat we op reis gingen. Onze Covid-peuter bleek wat minder reiservaring en de bijbehorende flexibiliteit te hebben opgedaan. Een nieuw bed zorgt al snel voor een woedeuitbarsting of huilbui. Slapen zonder slaapzak, zelfs met 30 graden is een absolute no-go. Op reisdagen bespeuren we wat heimwee. ´Ḿama, wanneer doen we weer boodschappen bij onze eigen Coop? En wanneer slapen we weer in ons eigen Stolwijk?’

Best lastig vind ik deze momenten. Al snel vraag ik me af: is het eerlijk dat ik hem meeneem? En wat als hij écht heimwee heeft? Is reizen niet eigenlijk gewoon egoïstisch?

Naast deze momenten leeft onze kleuter het leven met volle teugen. Precies zoals zijn broer. Zijn kalme karaktertje maakt dan plaats voor wat meer pit. ´Whojoo mam!´ roept hij bij iedere paddenstoel in het bos. En na een poosje op een vierkante meter zand gespeeld te hebben op het strand, gaat hij de golven in de zee te lijf. Enthousiast doet hij mee met zijn Australische zwemles, in het Engels. Het liefst is hij buiten, als het donker is, om nog even de sterren en de maan te zien. In het licht van de volle maan zie ik hem genieten en alle indrukken gulzig in zich opnemen.

Elke dag geniet ik. Van dit mooie, intense kind. Alle tijd die we samen hebben en alle indrukken wegen op tegen soms een beetje heimwee. En ´s avonds, bij een nieuw bed, kruip ik er nog even bij. Dan is een nieuw bed opeens niet zo spannend meer.

Zijn temperament kent natuurlijk ook een keerzijde. Plassen wordt standaard vervangen door pissen. En als meneer iets niet zint, is een keiharde ´sukkel´! het eerste wat hij laat horen. In Nederland zou ik met het schaamrood op mijn kaken in de Kruidvat staan. Dat hoeft hier niet, de Australiërs verstaan hem toch niet.