Knuffelcontact
Met dikke tranen komt ze naar beneden, mijn zesjarige. Ik vraag haar of ze tijdens het aankleden ruzie heeft gehad met haar zus, maar ze schudt haar hoofd. ‘Ik wil naar papa.’ Het is het zinnetje dat ze sinds zijn overlijden gebruikt als ze hem mist. We zitten even samen aan tafel in knuffelhouding. Ik probeer haar te troosten. Het lukt me maar deels, haar gezichtje blijft bedrukt.
Een kwartiertje later is het me gelukt om het hele spul, tezamen met de juiste mutsen, sjaals en gevulde schooltassen in de auto te krijgen. De nieuwslezer op de radio laat het woord ‘anderhalvemetersamenleving’ vallen. Het is het woord van het jaar 2020, ik herinner me het nieuwsbericht van een paar weken eerder nog. Ik vind het een verschrikkelijk woord. Ook weet ik nog dat ze in Engeland vanwege alle ellende maar besloten helemaal geen woord te kiezen. En onze zuiderburen kozen ‘knuffelcontact’. Kijk, dat klinkt al een stuk gezelliger.
De rest van het ritje blijft dat woord hangen in mijn hoofd. Hoewel het gezellig klinkt, roept het wel mixed feelings op. Want de grootste knuffelbeer in ons huis is er niet meer. En natuurlijk steel ik regelmatig een knuffel van mijn kinderen, maar daar houdt het knuffelen dan ook wel een beetje mee op. Wat zou het fijn zijn om weer eens een dikke knuffel te krijgen van iemand.
Op het schoolplein geef ik mijn dochter een kus en een knuffel, voordat ze naar de groep van de noodopvang loopt. ‘Nadia!’ Haar vriendinnetje rent haar tegemoet en geeft haar een dikke knuffel. Terwijl ik broertjelief zijn rugtasje op zijn rug hijs, hoor ik ze samen giechelen.
De tien minuten dat ik daar ben voor het wegbrengritueel zie ik de meiden elkaar knuffelen. Net als ik weg wil lopen, rent mijn dochter nog even naar me toe. ‘Het is weer goed mam, mijn beste vriendin is bij me.’
Zij huppelt weg.
En ik? Ik draai me snel om en loop met een brok in mijn keel en waterige oogjes terug naar de auto.
Deze ogenschijnlijk kleine gebeurtenis is die ochtend een enorme eyeopener voor me. Ze had mij vanochtend niet nodig. Ik was op dat moment niet de juiste persoon voor haar. Ze had haar vriendin nodig. Haar BFF, die feilloos aanvoelde wat Nadia dwarszat. Die haar kon troosten zonder woorden, gewoon door een knuffel en er te zijn.
Wat ben ik dankbaar voor dat kleine meisje in het leven van mijn kleine meisje. Haar knuffelcontact. Ik ben blij dat ze het niet alleen hoeft te doen, dat er ook voor haar iemand is.
Ineens voel ik me ook weer erg dankbaar voor alle andere mensen die er voor ons zijn, vaak ook op het juiste moment. Dat geeft zoveel lucht, troost, vrolijkheid en houvast.
Al moet ik dat knuffelcontact voorlopig nog een poosje blijven missen.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.