Kort maar prachtig bloeien
‘Oh mijn lief wat moet ik nou, ik zit diep en ik wil jou niet laten gaan’
S10 De diepte
Dit lied hoorde ik gisteren op het moment dat ik hard aan het huilen was. Deze zin raakte mij in de diepte van mijn zijn. Het moment ervoor had ik mijn onverwachte zwangerschap moeten laten gaan. Ik had een heel klein kindje opgevangen, kleiner dan mijn handpalm, maar al overduidelijk de wording van een mens. Het hoofdje, een nog gebogen ruggetje en een hele kleine placenta al duidelijk aanwezig.
De schok was ook groot toen ik 1,5 week ervoor een positieve zwangerschapstest in handen had. Ondanks dat we er niets aan deden om niet zwanger te worden heel erg onverwacht. Bij allebei mijn voldragen zwangerschappen hebben we wat ondersteuning nodig gehad om zwanger te worden. Ons gezin was voor ons compleet, dit besef was er voor mij echter nog maar kort.
Nu ik zwanger was werden mijn dromen door elkaar geschopt.
Mijn studie zou vertraging oplopen, iets waardoor ik eindelijk voor mijzelf een doel voor mijn leven had gevonden. En toch, in die 1,5 week was er ruimte in mijn hart gegroeid. Ruimte die ik niet had verwacht te kunnen vinden. Ik zag genoeg praktische bezwaren, bijna alle babyspullen had ik al verkocht. Het resterende deel wat in dozen klaar stond voor de vrijmarkt van koningsdag heb ik nog net kunnen houden. Maar we hebben ook een jaar geleden onze auto de deur uit gedaan wat nu wel ingewikkeld leek te worden.
Maar al die praktische bezwaren stonden in schril contrast van de liefde die opbloeide voor dit kindje. In mijn hoofd had ik de kinderkamer al ingericht en was ik al voorzichtig namen aan het bedenken. Ik besefte nu dat juist een leven in mijn lijf mij ook het gevoel van leven gaf. Een reden om goed voor mijzelf te zorgen. Of eigenlijk goed voor het kindje in mijn buik te zorgen. Mijn grenzen in acht te houden, mijn dromen waar te maken, mijn potentie te gebruiken.
Zo was de schok van dit verlies ook weer groot. Het kindje bloeide kort in mij, maar mijn buikje groeide al. Ik was bang dat mijn omgeving het zag, maar ik was er ook al trots op. Ik voelde mij zwanger. De herkenbare zwangerschapsklachten waren merkbaar zwaar, maar daardoor groeide het vertrouwen dat het goed ging.
Toen ik het kindje zag was ik in shock, ik wist niet wat ik moest doen.
Voor mijn gevoel heb ik het geen eer aangedaan. Mijn man stelde voor om iets te planten, als een soort klein grafje. Mijn hart gaf het antwoord. Een magnoliastruik in de voortuin.
Een magnolia bloeit maar kort, maar heeft een grote pracht, net als dit kindje. Het is de voorbode voor de natuur die tot leven komt. De pracht is niet altijd zichtbaar in zijn bloemen, maar hij zal er altijd staan, een deel van ons thuis. Zo is het ook met dit kindje wat maar kort mocht bloeien.
Ik voel mij gezegend met vier kindjes, twee bij me en twee in de hemel en soms zichtbaar voor ons, in de wolken en in de magnolia in onze voortuin. Ook al moet ik dit kindje loslaten, ik hoef het niet te laten gaan.
Mama van één dochter – Getrouwd met Albert Jan – Verpleegkundige – Gestructureerd – Verliefd op Zuid Afrika