Kou heeft me sowieso nooit gedeerd

“Heeft uw dochter nou haar maillot uitgetrokken?” Een moeder in de speeltuin kijkt me met een mengeling van verbazing en ontzetting aan op deze niet al te warme dag. Voor de vorm werp ik een blik in de richting van mijn peuter, maar eigenlijk weet ik het antwoord al. Natuurlijk heeft ze haar maillot uitgetrokken. En inderdaad, met blote voeten en benen zoeft ze de glijbaan af. Schaterlachend van plezier. Ik ken haar niet anders. Sterker nog, ik ben blij dat ze de rest van haar kleren nog aan heeft en verwonder me over het feit dat ze die maillot nú pas uitgedaan heeft.  

Sinds ze kan zitten, trekt ze haar sokken uit, sinds ze haar broek kan uittrekken doet ze dat en als we thuis zijn loopt ze het liefst in haar blootje. We hebben echt wel geprobeerd haar hierin te sturen, maar het blijkt een kansloze missie. Dus heb ik op een zeker moment besloten het los te laten. Ik ken haar langer dan vandaag en weet precies hoe ze eruitziet als het koud heeft, voel af en toe hoe het is gesteld met de lichaamstemperatuur en weet dat ze ook goed kan aangeven dat ze kleren aan wil. Bovendien is iedereen anders en mag zij in een shirt lopen als ik meer behoefte heb aan een lekkere trui. Als het echt niet passend is, krijg ik haar gelukkig wel zover dat ze haar schoenen of maillot weer aan doet. Geen onderkoeling, geen gênante situaties, geen verwondingen, het gaat prima.  

Toch moet ik af en toe wel even slikken als ik er een opmerking over krijg. De moeder in de speeltuin is zeker niet de eerste die er wat van zegt. ‘Heeft ze geen koude voeten?’, ‘moet ze geen jas aan?’. Of tegen haar: ‘Heb jij het niet koud?’ Het voelt toch als een soort verwijt. Alsof we haar verwaarlozen. Terwijl ik weet dat dit niet zo is. 

Eenmaal thuis kunnen alle kleren eindelijk echt uit. Dat moet ook wel, want de halve zandbak is meegekomen. In haar onderbroek danst peuterlief door het huis; er staat muziek op. Na een paar nummers hoor ik Elza voorbijkomen: het liedje ‘Laat het los’ uit de film Frozen. Vol overtuiging klinkt het:  

Laat het gaan laat het los  
Wat men daar over mij beweert 
Raakt me hier niet meer 
En kou heeft me sowieso nooit gedeerd 

Er is maar één optie: ik dans mee met mijn peuter en zing hard mee. Heerlijk vrij. Het voelt als een knipoog uit de hemel, vooral die laatste zin. Het gaat niet om wat anderen vinden of denken. Laat ze maar vragen, laat ze maar opmerken. Wij weten hoe het zit en wanneer we het koud hebben. Als ik een maillot aan had gehad, had ik hem uitgedaan, maar gelukkig is dat niet zo. Er zijn grenzen aan loslaten. 

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.