Koude koffie

Het is maandagmorgen tien uur, meivakantie. Onze huiskamer is een vrolijke chaos van speelgoed, de ontbijtboel staat nog op tafel en de kinderen bouwen kastelen van blokken. We zijn al de hele ochtend in touw, door onze vroege vogels van kids.

Maar dat is prima, er is genoeg te doen. Never a dull moment met een beweeglijk mannetje van vier, een tweejarige peuter-met-goed-ontwikkelde-eigen-wil en een stuiterbal in m’n zwangere buik. Ik smeer boterhammen, lees boekjes, veeg snottebellen en verschoon luiers.

Maar dan is het tijd voor koffie. Even wat me-time. Want da’s heel belangrijk, zo weet ik. Zeker in de drukte moet je die ruimte echt even maken, omdat het zich niet vanzelf aandient. Dus kruip ik even later met een warm bakkie troost op de bank. Goed gedaan mama, complimenteer ik mezelf, terwijl ik m’n eerste slok neem.

Maar dan: “Mám!” Een kind roept en ik sta op. Er moet weer gesmeerd, gelezen of verschoond worden. Ik loop heen en weer en doe van alles tegelijk. Vervolgens zie ik een stapel vaat, kom ik een volle wasmand tegen en valt er een beker om. De tijd vliegt en ik kom een uur later m’n beker koffie weer tegen. Koud.

Is dit het lot van de drukke moeder, zo vraag ik me af. Geen momentje rust en steevast koude koffie? Ik weet hoe belangrijk rust is als je het druk hebt. Dat je ook moet opladen, juist omdat er zoveel van je verwacht wordt. Maar wanneer komt er ruimte voor een koffie-momentje als er allerlei jong grut de aandacht vraagt?

Ik ga voor poging twee. Want er is altijd nog mijn steun en toeverlaat in barre tijden, mijn goede vriend de magnetron. Deze trouwe ziel warmt in luttele ogenblikken mijn kille koffie op en biedt mij zo een herkansing op een momentje rust. En met de opgewarmde drank nestel ik mij even later weer op de bank.

Momenten van me-time, ze zijn schaars. Maar als de kans zich aandient, dan grijp ik ‘m met beide handen aan. Soms is dat ook ruimte maken, in plaats van deze gepresenteerd krijgen. En als zelfs dat niet lukt, dan is er altijd weer een tweede kans. En een derde of vierde, de magnetron is geduldig. Zo werkt het blijkbaar. Ooit komen er weer andere tijden, maar voorlopig is het dealen met de drukte, jezelf soms hard voorbij lopen, en koude koffie.

Ondertussen ligt het duplo nog verspreid over de vloer. De was is nog niet opgevouwen, de ontbijtboel staat nog steeds, maar mijn kinderen rollen lachend door de kamer. Ik geniet ondertussen op de bank van mijn koffie. Opgewarmd, maar heerlijk. Dit moment neemt niemand mij meer af.