Langzaam moederen
Zondagavond vul ik de weekplanner in voor de komende week. Sinds onze oudste naar school gaat, vind ik dat heel prettig. In één oogopslag zie ik wat voor werk me de komende week te wachten staat, welke afspraken ik niet moet vergeten en wat ik wil doen in huis. De notitieruimte op de planner wordt gedurende de week gevuld met boodschappen en reminders. Ook voor mijn man heel handig, blijkt regelmatig. ‘Bier halen,’ stond er laatst ineens op.
Maar eerlijk gezegd krijg ik ook weleens een verhoogd cortisolniveau van dat lijstje. Sommige weken lijken een aaneenschakeling van autoritjes op weg naar afspraken, deadlines, kleutergym en de kerk. En dan willen we in het weekend ook nog iets leuks doen met zijn allen.
Tijdtechnisch vraag ik vaak een hoop van mijzelf, maar ook van mijn kinderen. Ik merk het als ze niet meer staan te springen om mee te gaan. Meestal is dat het signaal waarmee ze aangeven dat het druk genoeg is geweest. Maar helaas gebeurt het dan ook wel eens dat thuisblijven geen optie is.
En vaak zat loop ik zelf te bokken tegen een tekort aan tijd. Wil ik sneller gaan dan ik nu kan, of wil ik meer tijd dan ik heb investeren in projecten. Op die momenten kan ik twee dingen doen: voor mijzelf kiezen en doen wat ik wil en mijn kinderen continu overvragen, of me voegen naar wat het gezinsleven op dat moment van mij vraagt en mijn eigen behoeften heel even op een lager pitje zetten.
Je zou denken dat ik natuurlijk altijd makkelijk voor het laatste kies. Maar nee. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik meer moet doen. Ik heb alleen geen idee waar dat vandaan komt.
Waarschijnlijk is het de verwachting waarvan ik denk dat die er is, maar die eigenlijk niet écht bestaat. Toen ik het hierover laatst met een vriendin had, wees zij mij op een prachtige Bijbeltekst die de spijker op z’n kop sloeg: Maar Jakob antwoordde: ‘Je ziet dat de kinderen nog maar klein zijn. Ook heb ik schapen, geiten en koeien bij me die jongen hebben. Als die op één dag te veel worden opgejaagd, gaan ze dood. Reis jij maar vooruit. Dan zal ik rustig verder trekken in het tempo van het vee en van de kinderen, totdat ik bij je in Seïr ben.’ Genesis 33:13-14
Zie je hoe de Bijbel hier eigenlijk al omschrijft hoe het werkt met kleine kinderen? Opgejaagd worden is niet goed voor ze. Kinderen hebben hun eigen tempo waaraan je je moet aanpassen. Jakob paste zijn tempo aan zijn kinderen aan.
Slow down.
Ik denk dat we langzaam mogen (of moeten) moederen als de kinderen nog klein zijn. En ik geloof ook dat God dan voor ons zorgt. Want als een herder weidt hij zijn kudde: zijn arm brengt de lammeren bijeen, hij koestert ze, en zorgzaam leidt hij de ooien. Jesaja 40:11
Zorgzaam leidt Hij de mama’s. Is dat niet mooi?
Dit blog verscheen eerder in het uitverkochte boek Powertalks. Meer bemoediging, columns en bijbelse overdenkingen? Word Mom Squad Member en ontvang een welkomstpakket t.w.v. €65,-!
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |