Leg me maar weer op mijn rug, Heer
Twee seconden kijk ik even niet en hop, daar is mijn kleine meisje weer van haar rug op haar buik gedraaid. Een grote glimlach valt mij ten deel, trots als ze is op wat ze nu weer kan. Speelgoed is niet meer belangrijk. Ze heeft genoeg aan zichzelf en is voortdurend bezig met draaien.
Ik kom er al snel achter dat deze pas ontdekte vaardigheid ook een ‘probleem’ met zich meebrengt. Ze kan van haar rug op haar buik draaien, maar dat is het dan ook voor nu. Terug is een heel ander verhaal. Als ze moe wordt van het rechtop houden van haar hoofdje, breekt er gejengel los. Ik leg haar terug, maar in no time heeft ze haar billetjes een zwieper gegeven en ligt ze weer op haar buik. Waarna ik opnieuw gemopper hoor en haar weer terug leg.
Mijn gedachten dwalen af naar mijn hemelse Vader. Wat leert Sara me door haar praktische groei veel over mijn geestelijke groei. Ik wéét als moeder dat Sara straks kan terugdraaien van haar buik naar haar rug. Dat ze gaat kruipen, praten en zelfstandig kan eten. Maar het aanleren van allerlei nieuwe vaardigheden gaat in stapjes. Nu vind ik het al knap en prijs ik haar omdat ze kan omrollen.
Ineens dringt het door dat God ook zo naar mij kijkt. Hij weet al lang wat ik in mijn leven nog ga meemaken. Wat voor echtgenote ik mag zijn voor mijn man, welk werk voor mij is weggelegd en hoe ik me als moeder ontwikkel.
Ik heb het idee dat ik op dit moment op sommige terreinen in mijn leven vastloop. Op werk wil ik blijven presteren zoals ik deed voor mijn zwangerschapsverlof, terwijl ik minder uren werk. Sommige vriendinnen heb ik al maanden niet gezien en als ze me appen om af te spreken, voel ik druk en schuldgevoel toenemen.
Ineens realiseer ik me: ik loop niet vast. Ik ben in ontwikkeling. Ik ben elke minuut aan het draaien van mijn rug naar mijn buik, omdat ik verder wil. Ik wil alles NU kunnen. Nu een goede en zelfverzekerde moeder zijn, nu een voorbeeldige echtgenote zijn. Ik wil direct ’s ochtends focus hebben in mijn werk, ook al heb ik een gebroken nacht gehad. Ik wil leuke dingen blijven doen met vriendinnen.
Zucht. Ik kan niet alles tegelijk. En zo jengel ik ook om de haverklap naar mijn hemelse Vader, omdat ik meer wil dan ik op dit moment kan of niet weet hoe het verder moet. Ik besluit dat ik het nodig heb weer meer aan Hem over te laten. Tevreden te zijn met waar ik ben. Even te stoppen met elke minuut om te rollen. Leg me maar weer even op mijn rug, Heer. Vanuit dat perspectief kijken, is ook wel even goed. En terwijl ik dit blog tik, hoor ik op de achtergrond Kinga Bán zingen:
Dit is vandaag, en het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met zijn vreugde en zijn pijn.
En je hoeft maar één ding te doen: dat is er zijn.
Foto: Unsplash
Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.
Wat un mooi blog dit is groei vanuit de vader naar zijn kinderen en wat ben ik blij dat ook ik een kind van God ben.
Ik wens je het allerbeste met je groei en het komt allemaal volgens de vader goed .
Dankje wel dat ik je jaren terug bij Franciscus in Velp heb mogen leren kennen
Vrede en alle goeds
Ad v d Acker
Fijne schrijfstijl heb je :)
Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Die druk om een goede echtgenoot, moeder, vriendin te zijn voel ik soms ook (nu al terwijl Naomi pas 1 maand is)
Thanks, Marleen. Ik snap dat je die druk al snel kunt ervaren, en juist nu in de begintijd als er zoveel is veranderd. Ik wens je echt toe dat je lekker kunt genieten van Naomi, en als er gedachten van druk en twijfel toeslaan: parkeer die dan even lekker en ga er niet op doordenken. Je bént een goede mama, echtgenoot en vriendin! (en kringgenoot :-))