Liefde: van dankzij naar ondanks 

Eerst liep ik op elegante slippertjes, met mijn haar netjes in de plooi, in een fijne strakke broek en bijpassende blouse. Fast forward naar tien jaar later op een willekeurige ochtend. Ik loop op Crocs met witte sokken, met mijn haar recht overeind en in een vale badjas vol gaten en vlekken. Zoek de verschillen. 

Er is wel wat veranderd sinds de komst van de kinderen. Eén blik op de mama in da house en je weet genoeg. Op mijn prioriteitenlijstje is het onderdeel ‘zelfzorg’ behoorlijk gekelderd, zullen we maar zeggen.  

Heus, ik kleed me elke dag aan, kam mijn haren, poets mijn tanden en doe een poedertje op mijn neus. Als je geluk hebt, ook nog wat mascara. Maar er zijn momenten dat de koters eerste keus zijn. Zij moeten in de kleren, gekamd en gepoetst. En als zij op orde zijn, dan komt mama pas.  

Als ik langs de spiegel loop en een glimp van mezelf opvang, sta ik even stil. Ik kijk peinzend naar mijn reflectie en denk even terug aan de belofte die mijn man en ik deden, bijna tien getrouwde jaren terug.

Ik beloof je trouw te blijven,
in goede en kwade dagen,
in rijkdom en armoede,
in ziekte en gezondheid. 

We zijn gezond en hebben gelukkig genoeg geld, maar wordt er nog iets ánders bedoeld met die ‘kwade dagen’ uit de belofte? Waren die goede dagen dan misschien de tijden dat ik er zonder moeite aantrekkelijk uitzag? En zijn die kwade dagen er dan nu bij gekomen, waarop ik er soms door drukte en slaaptekort als een natte dweil uitzie? 

Ik denk dat ik het wel weet. We zijn gegroeid, mijn man en ik. Gegroeid van liefde dankzij naar liefde ondanks.

Van liefde dankzij zijn leuke humor en optimisme, naar liefde ondanks de korte nachten en drukke dagen.
Van liefde dankzij mijn schaterlach en zonnige humeur, naar liefde ondanks te weinig tijd samen weg.
Van liefde dankzij onze diepe gesprekken tijdens urenlange wandelingen, naar liefde ondanks alle veranderingen nu we ouders zijn.
En van liefde dankzij het grote geluk van de komst van ons kroost, naar liefde ondanks het feit dat we soms geen zin kunnen afmaken tijdens een gesprek omdat er altijd wel een kind doorheen schreeuwt.  

Ik denk dat we er niet slechter van geworden zijn. Want liefde dankzij of liefde ondanks, is nog steeds liefde. En die is gebleven. Inderdaad weleens ondanks. Maar gelukkig ook nog genoeg dankzij.